Szkice z samej choćby nazwy kojarzą się ze zbiorem obrazów i to takich spontanicznych, pisanych pod wpływem chwili. Tymczasem nie znam nikogo, kto pisałby mniej obrazowo niż Wańkowicz. Jego skrupulatność mnie przeraża to raz, ale przede wszystkim, jako czytelnika, przytłacza. Wizualizacja bitwy jest przysypana gruzem liczb, nazw batalionów i wojskowym słownictwem. Wańkowicz maniakalnie zbiera fakty, nawet te najdrobniejsze, z poświęceniem godnym lepszej sprawy. A przecież przeciętny czytelnik chce uzyskać jak najlepsze pojęcie o całości tego legendarnego wydarzenia, a nie co robił w danej minucie dany pluton. (No chyba, że to nie jest książka dla przeciętnego czytelnika, to przepraszam). Szczególnie, kiedy z tych faktów nie wynika nic ważnego ani fabularnie ani emocjonalnie. Wańkowicz miota się między cyferkami a patetyzmem. Kokludując - forma nie. Na szczęście na płaszczyźnie samej już treści można odnaleźć kilka naprawdę niesamowitych i poruszających human story. Całe szczęście więc, że współautorami byli żołnierze spod Monte Cassino, których pasja, odwaga i poświęcenie wypełniają te strony. Właśnie dlatego lubię reportaże wojenne, bo czytając je mam wrażenie, że ratuję tych ludzi przed śmiercią. Tą gorszą, bo nie fizyczną, tylko śmiercią zapomnienia.

"Wskoczył na sąsiedni bunkier, który mu przesłaniał uciekających Niemców.
Dostał serię. I cały roznamiętniony, grający najszczytniejszą rolę wobec kompanii w najdramatyczniejszym teatrze świata, krzyknął: »Gasiński nie żyje!« i stoczył się martwy z bunkra”

Szkice z samej choćby nazwy kojarzą się ze zbiorem obrazów i to takich spontanicznych, pisanych pod wpływem chwili. Tymczasem nie znam nikogo, kto pisałby mniej obrazowo niż Wańkowicz. Jego skrupulatność mnie przeraża to raz, ale przede wszystkim, jako czytelnika, przytłacza. Wizualizacja bitwy jest przysypana gruzem liczb, nazw batalionów i wojskowym słownictwem. Wańkowicz...