Patricia Shaw pisze powieści obyczajowe (z rozbudowanymi wątkami miłosnymi) o życiu Australijczyków w XIX wieku. Nie miałam dotąd do czynienia z jej twórczością. I drugiego razu raczej nie będzie.

„Pióro i kamień” to poplątany romans i powieść historyczna o europejskich pionierach w Australii, ale także próba zbudowania wśród współczesnych pozytywnego obrazu własnego pochodzenia: dzisiejsi biali Australijczycy nie mogą myśleć, że są potomkami zesłańców, morderców i grabieżców – tylko ludzi dzielnych. Najważniejsze postaci (poza Loganem Conalem, o czym później) są tu wyprane z wszelkich kolonialnych odniesień. Mało tego: choć nie znamy dokładnych dat, w których toczy się akcja „Pióra i kamienia”, podbój kontynentu przez Europejczyków jeszcze nie jest przesądzony, a większości tubylców zdaje się nie przeszkadzać to, że biali spychają ich coraz bardziej wgłąb.

Z drugiej strony, Shaw pokazała stosunek głównych bohaterów do Aborygenów w sposób niezwykle poprawny. Jest tu lęk i nienawiść (wobec nieznanej grupy ludzi) oraz sympatia i zrozumienie (wobec poszczególnych jednostek). Hamiltonowie, Sibell, nawet Logan Conal zachowują się tak, jakby starali się ich nie urazić. Nie jestem specjalistką od historii Australii, ale przytoczę kilka liczb: tuż przed rozpoczęciem kolonizacji ten kontynent zamieszkiwało od 400 do 750 tysięcy ludzi; w 1933 roku Aborygenów było już tylko 67 tysięcy. Większość z nich zginęła właśnie w II połowie XIX wieku, kiedy kolonizacja była szczególnie intensywna (do czego przyczyniło się także odkrycie złóż złota). Można by się spodziewać, że stosunek bohaterów do tubylców będzie co najmniej ambiwalentny. Ale nie.

Jednak mój główny zarzut dotyczy właśnie bohaterów: są beznadziejnie jednowymiarowi, poza Sibell i Loganem. Josie jest uczuciowa, Zack dzielny, Cliff brutalny, a Maudie twarda. I tyle. Żadnej głębi psychologicznej. Tych czworo dąży prawie wyłącznie do zapewnienia sobie majątku.

O Loganie: od początku wiemy, że coś nie gra w jego wersji prawdy. Jego przeszłość jest niejasna. Początkowo jest pozytywnie postrzegany przez Sibell (przez obiektywnego narratora też), ale stopniowo ewoluuje w uwodziciela i naczelny czarny charakter powieści, który (SPOJLER!!!) słysząc jęki żony, pogrzebanej w ruinach ich wspólnego domu, spokojnie sobie odchodzi. Szkoda, że nie topi małych kotków. Ale poza tym to właśnie Logan jest najciekawszą postacią: jest cwany, odważny, przedsiębiorczy i cyniczny. Żałuję, że autorka poszła po linii najmniejszego oporu, jeśli idzie o pana Conala.

Sibell, najważniejsza bohaterka, przez większą część książki jest irytująco głupia i nieuprzejma, ale potem nabiera hartu i od tej pory da się znieść (choć nadal podejmuje decyzje co najmniej wątpliwe z logicznego punktu widzenia). Oczywiście jest piękna i zdobywa (pokrętną drogą) majątek i miłość. Niech będzie.

Powieść słaba. Pełna historycznych niedomówień (kwestia tubylców, lecz także zadziwiająca emancypacja kobiet – wszystkich!). Takie czytadło, dzięki któremu można trochę poczuć klimat Australii – bo pogodę Patricia Shaw opisywać umie.

https://pannazu.wordpress.com/2016/12/11/wszyscy-znamy-to-wszystko-czyli-pioro-i-kamien-patricii-shaw/

Patricia Shaw pisze powieści obyczajowe (z rozbudowanymi wątkami miłosnymi) o życiu Australijczyków w XIX wieku. Nie miałam dotąd do czynienia z jej twórczością. I drugiego razu raczej nie będzie.

„Pióro i kamień” to poplątany romans i powieść historyczna o europejskich pionierach w Australii, ale także próba zbudowania wśród współczesnych pozytywnego obrazu własnego...