Choć zdarza się Carrollowi pewna rozwlekłość i redundancja, gdy kilkakrotnie powtarza właściwie to samo i rozwodzi się nad kwestiami oczywistymi, książka mimo wszystko po pierwsze czyta się rewelacyjnie, a po drugiej przekonuje i daje do myślenia. Bogactwo przykładów sprzężone jest z filozoficzno-teoretyczną dyscypliną: Carroll starannie przygląda się teoriom konkurencyjnym, zbijając ich argumenty, zanim zaproponuje własną. Najbardziej inspirujące jest omówienie poznawczych aspektów horroru - według Carrolla przyciągają one przede wszystkim tym, że budzą ciekawość Innego. Nie będę kłamać, podobał mi się też zdroworozsądkowy sceptycyzm wobec wielkich teorii psychoanalitycznych, postmodernistycznych i ideologicznych - dawno nie czytałam ich inteligentnej krytyki.

Choć zdarza się Carrollowi pewna rozwlekłość i redundancja, gdy kilkakrotnie powtarza właściwie to samo i rozwodzi się nad kwestiami oczywistymi, książka mimo wszystko po pierwsze czyta się rewelacyjnie, a po drugiej przekonuje i daje do myślenia. Bogactwo przykładów sprzężone jest z filozoficzno-teoretyczną dyscypliną: Carroll starannie przygląda się teoriom...

Straszne lanie wody. Autor przez 30 stron o czymś pisze, człowiek robi notatki, po czym dodaje, że on tak nie uważa, to jedynie zdanie X. Na pewno nie jest to pozycja do wspomagania się podczas pisania jakiejś naukowej pracy.

Straszne lanie wody. Autor przez 30 stron o czymś pisze, człowiek robi notatki, po czym dodaje, że on tak nie uważa, to jedynie zdanie X. Na pewno nie jest to pozycja do wspomagania się podczas pisania jakiejś naukowej pracy.

Świetna pozycja traktująca o horrorze z akademickiego punktu widzenia. Bardzo merytoryczna, przystępnie i jednocześnie fachowo napisana, a do tego demaskująca struktury narracyjne w utworach grozy.

Świetna pozycja traktująca o horrorze z akademickiego punktu widzenia. Bardzo merytoryczna, przystępnie i jednocześnie fachowo napisana, a do tego demaskująca struktury narracyjne w utworach grozy.