Tradycją w naszym domu stało się to, że kiedy chcę napisać o „Calvinie i Hobbesie” to muszę najpierw odnaleźć komiks (to chyba dotyczy też wszystkich komiksów z Egmonta). Moja córka tak je uwielbia, że czyta je w naprawdę bardzo dziwnych miejscach, a po skończeniu lektury nie zawsze pamięta, aby mi ją oddać, a czasami nie oddaje, aby książka była jej i tylko jej. Co takiego w sobie ma ten komiks, że tak bardzo przyciąga? Przede wszystkim proste, interesujące i często bardzo zabawne ilustracje, które czasami bez czytania potrafią doskonale zająć młodego czytelnika. Świat przedstawiony przez Billa Watersona to właśnie świat dziecięcej wyobraźni. Calvin chodzi już do szkoły, ale jeszcze ciągle bawi się zabawkami i nie są to zwykłe misie, ale najprawdziwszy (pluszowy) tygrys, który w jego wyobraźni staje się niezwykłym przyjacielem. Sześcioletni odkrywca i jego złośliwy tygrys to doskonały duet, wobec którego dorośli czują się bezsilni. W komiksie nie zabraknie motywów ze szkołą, rodzicami, rówieśnikami, robalami i wiele innych, które są tylko tłem do tego, co dzieje się między głównymi bohaterami kochającymi się na zabój, ale jednocześnie złośliwymi. Oboje mają wiele niesamowitych pomysłów m. in. noszenie śniegu w termosie. Jako pomysłowy dzieciak Calvin ciągle pakuje się w tarapaty, przez co rodzice muszą wysłuchiwać skarg.
Na każdej stronie zbioru scenek z życia chłopca i tygrysa znajdziemy jedną lub dwie przygody bohaterów. Całość jest tak zestawiona, że czytelnik się nie nudzi, Zabawna akcja zachęca do czytania. Autor doskonale oddaje dziecięcy świat, relacje między dzieckiem a otoczeniem, reakcje dorosłych, zderzenie światów fantazji oraz rzeczywistości.
Polecam wszystkim początkującym czytelnikom. Zwłaszcza tym, którzy boją się książek. Po tej lekturze na pewno sięgną po kolejny komiks, a z czasem po grubsze książki.

Tradycją w naszym domu stało się to, że kiedy chcę napisać o „Calvinie i Hobbesie” to muszę najpierw odnaleźć komiks (to chyba dotyczy też wszystkich komiksów z Egmonta). Moja córka tak je uwielbia, że czyta je w naprawdę bardzo dziwnych miejscach, a po skończeniu lektury nie zawsze pamięta, aby mi ją oddać, a czasami nie oddaje, aby książka była jej i tylko jej. Co...