Nie umiem nie kochać "Jeżycjady". Nie, żebym się jakoś specjalnie starała...
Seria towarzysząca mi od podstawówki zawsze jest gdzieś w tle, niekoniecznie kompatybilna z aktualnym stanem moich życiowych spraw, a jednak nieodmiennie krzepiąca. Ale nie popadajmy w sentymentalizm. Albo właściwie dlaczego nie? Popadnijmy!
Jest taki moment przed świętami Bożego Narodzenia, kiedy pławię się w aromatach wigilijnych potraw, z pokoju obok dobiegają kolędy, choinka - jak zwykle przeładowana do granicy katastrofy fizycznej (bo estetyczna osiągnięta w pełni każdego roku) - lśni, tak, lśni i migoce światełkami pośród gałęzi, zwielokrotnionymi przez lustrzane odbicia w bombkach, za oknem sypie śnieg (niekiedy wyłącznie w wyobraźni, niestety)... a mi jest tak niesamowicie ciepło i dobrze. Po prostu.
I dokładnie te same uczucia wzbudza lektura "Jeżycjady"; od dawna znajomi bohaterowie poznają nowe postacie, które wnoszą w ich życie nowe prawdy i racje, dzieląc przy tym te same wartości: że dobro, że miłość, że razem... Przesłodzone? Może. Nie wiem. Nie analizowałam tego nigdy, wolałam się wygrzewać w cieple Borejkowego ogniska domowego, tak zwyczajnie.

Kolejny tomik, kolejna postać do galerii, wracają znajome twarze. Jedni dorastają, kształtowani przez ESD na poziomie genów już chyba; inni nie potrafią dorosnąć - a na ich tle tym wyraźniej rysuje się wartość relacji międzyludzkich, często niełatwych, finalnie jednak zawsze wynagradzających momenty zwątpienia.

Chwila.
Dlaczego ja o nich piszę jak o żywych ludziach, a nie o literackiej fikcji?
A, bo się właśnie nie da inaczej. Bo spomiędzy kart całej serii przesącza się pełna świadomość, że życie naprawdę jest takie, wystarczy spojrzeć wokół. Pełno McDuś, dla których fastfoody stały się niechcący synonimem szczęścia; pełno uduchowionych, nieprzystających do naszych brutalnych czasów romantyków w rodzaju Ignacego Grzegorza; pełno zamkniętych w sobie i tłumiących potrzeby serca Józinków. I szczerze wierzę, że są też Gabrysie - kochające, mądre córki, matki i siostry, które wbrew pędowi współczesnego życia potrafią doceniać małe radości i być dla otoczenia i bliskich prawdziwą ostoją.

Dzięki takim książkom człowiek chce stać się lepszy.

Ja chcę.

Nie umiem nie kochać "Jeżycjady". Nie, żebym się jakoś specjalnie starała...
Seria towarzysząca mi od podstawówki zawsze jest gdzieś w tle, niekoniecznie kompatybilna z aktualnym stanem moich życiowych spraw, a jednak nieodmiennie krzepiąca. Ale nie popadajmy w sentymentalizm. Albo właściwie dlaczego nie? Popadnijmy!
Jest taki moment przed świętami Bożego Narodzenia, kiedy...