Dużym plusem jest fakt, że bieganie nie jest w tej książce traktowane jako sport służący pobijaniu kolejnych rekordów, lecz jako czynność dostarczająca przyjemności przez samo jej wykonywanie. Jako pasja obcowania z naturą, z poczuciem wiatru we włosach i gleby pod stopami. No właśnie - pod stopami. To właśnie problemom obuwia biegaczy autor poświęca sporą część swojej pracy. Możemy się tu zapoznać z teorią, że im bardziej profesjonalne i droższe buty tym... gorsze. Powód? Zbyt dobra amortyzacja redukuje naturalną czujność naszych stóp do minimum, przez co narażamy się na kontuzje. Autor porównał to zjawisko do wyłączania alarmu przeciwpożarowego. Nasze stopy są tak czułe, że same w sobie stanowią system alarmowy, doskonale reagując na specyfikę terenu, z jakim przychodzi nam się zmierzyć.
Tak więc mamy tu romantyczną i idealistyczną koncepcję, że najlepiej biegać boso. Choć rozum mój jest sceptyczny, muszę przyznać, że została ona tu opisana na tyle sugestywnie, że "przed oczyma duszy mojej" pojawiają się już obrazy idealnego połączenia z naturą w bosym pędzie... Może gdzieś, kiedyś przetestuję to metodą eksperymentalną. Byle z dala od szkła i innego paskudztwa bezczeszczącego naturę. Że o samych niebezpieczeństwach naturalnych nie wspomnę.

Miejscami ta książka potrafi dostarczać przyjemność płynącą z czytania. Jednak tylko miejscami. Jest w niej też wiele takich fragmentów, przy których mocno się niecierpliwiłam i uparcie zerkałam, ile mi jeszcze zostało do końca. Karygodne - lecz prawdziwe. Nudziło mnie ciągłe czytanie o tym, kto kogo wyprzedził albo zbyt rozwleczony opis tego, jak autorowi w ogóle udało się odnaleźć plemię Tarahumara - nieco za bardzo się tym chełpił. Styl też pozostawia wiele do życzenia.

Jednak nie mówię "nie". Niektóre fragmenty czytało się z ciekawością lub z przyjemnością graniczącą z rozmarzeniem. Ogólny efekt jest taki, że chce się biegać, więc ta książka z pewnością jest nośnikiem pasji. Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie te spore pokłady zniecierpliwienia, które zostały mi zafundowane podczas lektury. Cóż. Widocznie brak mi wytrwałości ultramaratończyków.

Dużym plusem jest fakt, że bieganie nie jest w tej książce traktowane jako sport służący pobijaniu kolejnych rekordów, lecz jako czynność dostarczająca przyjemności przez samo jej wykonywanie. Jako pasja obcowania z naturą, z poczuciem wiatru we włosach i gleby pod stopami. No właśnie - pod stopami. To właśnie problemom obuwia biegaczy autor poświęca sporą część swojej...