OCENA-7/10 BARDZO DOBRY

„NAGA GÓRA – NANGA PARBAT – BRAT, ŚMIERĆ I SAMOTNOŚĆ” to ujmujący a zarazem przepełniony dramatyzmem reportaż Reinholda Messnera jednego z najwybitniejszych himalaistów świata. Urzekła mnie ta opowieść, głównie za sprawą formy, w jakiej autor opowiedział to, co wydarzyło się na Nanga Parbat w roku 1970. Reportaż jakże osobisty z nutą refleksji oraz rozważań samego autora w kwestiach, czy można było lepiej zaplanować wyprawę, aby zapobiec tragedii.

Wejście na szczyt Nanga Parbat flanką Rupal uznawaną wówczas za niemożliwą do przejścia, a następnie śmierć brata Günthera Messnera podczas zejścia ze szczytu flanką lodowo - skalną Diamir, spowodowała u autora wyrzuty i piętno odpowiedzialności, którą nie, jako chciał z siebie zrzucić, odtwarzając dzień po dniu relację z tej wyprawy.

Nanga Parbat to góra o wysokości 8125 metrów zdobycie jej w tamtym czasie było ogromnym wyzwaniem, głównie z powodów nieznajomości topograficznej samej góry i dróg prowadzących na jej szczyt. Bracia Messner w moim odczuciu byli szaleńcami, ponieważ chcieli ja zdobyć drogą, której nikt nie pokonał, zamierzali przekroczyć granicę między życiem a śmiercią i w sumie tego dokonali, szkoda tylko, że nie udało im się w pełnym składzie powrócić z tej wyprawy. Wówczas sukces byłby bezsporny, a tak śmierć brata przyćmiła to, co wspólnie osiągnęli.

Sam kierownik wyprawy Karl Maria Herrligkoffer oskarżał Reinholda Messnera o egoizm oraz brawurę, która doprowadziła do śmierci jego brata, ale czy słusznie?, Otóż w tym reportażu jest kilka kluczowych opisów, które poddają w wątpliwość stawianej tezie. Nie będę zdradzał szczegółów, bowiem warto te książkę przeczytać i samemu dojść prawdy, ponieważ to bardzo interesująca i ciekawa relacja.

Himalaiści to specyficzna grupa ludzi, niejednokrotnie kontrowersyjna, pogoń za sukcesem nieraz przysłania zdrowy rozsądek, bracia Messner właśnie tacy byli, ale w tym szaleństwie dostrzegam ich ogromna pasję i miłość do gór. Jak sam przyznaje w swoim reportażu Reinhold Messner wspólnie z bratem starali się realizować zwariowane pomysły i planować nowe szlaki. I nie chodziło im wcale oto żeby zdobyć możliwie jak najwięcej szczytów (ośmiotysięczników), tylko o sposób w jaki daną górę zdobędą, ponieważ uznanie wśród ekstremalnych alpinistów budził tylko ten, kto pokonał najtrudniejsze i najniebezpieczniejsze przejścia. Ich styl wspinaczki charakteryzował zredukowany do minimum sprzęt i śmiały cel.

Dlatego ściana Rupal na Nanga Parbat stała się dla nich szczytem marzeń, wyzwaniem, które ledwo można było sobie wyobrazić. Za realizację swoich pasji zapłacili najwyższą cenę, ale czy było warto?. Myślę, że gdyby zapytać oto Reinholda, odpowiedziałby bez wahania, że „tak”, ten reportaż jest dowodem na to, że Ci ludzie mam na myśli alpinistów nie potrafią inaczej żyć, bez adrenaliny, wyzwań, rywalizacji, ponieważ wspinaczka stała się główną treścią ich życia.

Omawianą książkę, można zaliczyć do autobiografii, wspomnień, pamiętnika Reinholda Messnera, reportaż godny uwagi zwłaszcza dla osób interesujących się tematyką górską, ale nie tylko, myślę, że zainteresowałaby ona nawet tych, którzy lubią zagłębiać się w ludzką psychikę, analizować i zastanawiać, co kieruje ludźmi, aby stawiać na szali własne życie by realizować pasję i marzenia. Pozdrawiam. Jack_

OCENA-7/10 BARDZO DOBRY

„NAGA GÓRA – NANGA PARBAT – BRAT, ŚMIERĆ I SAMOTNOŚĆ” to ujmujący a zarazem przepełniony dramatyzmem reportaż Reinholda Messnera jednego z najwybitniejszych himalaistów świata. Urzekła mnie ta opowieść, głównie za sprawą formy, w jakiej autor opowiedział to, co wydarzyło się na Nanga Parbat w roku 1970. Reportaż jakże osobisty z nutą refleksji oraz...