Gdy zaczynałam swoją przygodę z Wiedźminem, miałam wobec tej serii ogromne oczekiwania. Zbiory opowiadań oraz „Krew elfów” były naprawdę świetnymi pozycjami, lecz każde z nich pozostawiło pewien niedosyt. Moje odczucia pewnie były związane z tym, ze te pierwsze tomy były jedynie wprowadzeniem do cyklu. Poznaliśmy w nich głównych bohaterów, świat wykreowany przez Sapkowskiego oraz skomplikowaną sytuacje polityczną, lecz niewiele było tam właściwiej akcji i nieoczekiwanych zwrotów fabularnych. Po przeczytaniu poprzedniego tomu czułam się trochę tak, jak w bardzo upalny dzień, gdy wydaje nam się, że burza wisi w powietrzu, lecz ona nie nadchodzi i nie rozładowuje tej męczącej, dusznej atmosfery. Na szczęście w „Czasie pogardy” odnalazłam nie tylko gwałtowną burzę z piorunami, ale, momentami, nawet gradobicie. Akcja wreszcie przyspiesza, wszechobecne spiski zaczynają przeistaczać się w czyny, a świat, który wcześniej poznaliśmy, wywraca się do góry nogami. Wojna jest nieunikniona, a bliski przyjaciel może okazać się śmiertelnym wrogiem. W całym tym konflikcie, jedynie Wiedźmin usiłuje zachować neutralność. Nie chce brać strony żadnego z władców, czarodziejów, ani nawet nieludzkich stworzeń. Zbyt późno zdaje sobie jednak sprawę, że taka postawa może go zgubić, gdyż powszechnie wiadomy jest już fakt, że jest opiekunem, poszukiwanej przez wszystkich, księżniczki Cirilli. Czy w pojedynkę uda mu się ocalić podopieczną, którą traktuje niczym własną córkę?

„Czas pogardy” jest zdecydowanie najlepszą z przeczytanym przeze mnie dotąd części. Przede wszystkim czuć tu, że to Wiedźmin jest głównym bohaterem tej historii. Jest on świadkiem najważniejszych wydarzeń, podejmuje kluczowe dla historii decyzje i nieraz musi dobyć swego wiedźmińskiego miecza. Również jego związek z Jeneffer dociera wreszcie do takiego punktu, w którym ich zachowanie przestaje być irytujące, a czytelnik zaczyna im szczerze kibicować. Oczywiście bardzo ważną postacią jest nadal młoda Ciri. Jako zaginiona księżniczka podbitego przez nieprzyjaciela królestwa, jest ważnym ogniwem w walce o władzę. Jedni uważają ją za zagrożenie, inni za swoją szansę. Jedno jest pewne, dziewczynie grozi ogromne niebezpieczeństwo. Do tej pory chroniona przez bliskich, teraz musi sama podejmować decyzje i przetrwać we wrogim świecie. Te przeżycia, być może, zmienią ją na zawsze.

Serdecznie polecam i mam nadzieję, że następna część będzie jeszcze lepsza

Gdy zaczynałam swoją przygodę z Wiedźminem, miałam wobec tej serii ogromne oczekiwania. Zbiory opowiadań oraz „Krew elfów” były naprawdę świetnymi pozycjami, lecz każde z nich pozostawiło pewien niedosyt. Moje odczucia pewnie były związane z tym, ze te pierwsze tomy były jedynie wprowadzeniem do cyklu. Poznaliśmy w nich głównych bohaterów, świat wykreowany przez...