Tytuł nawiązuje do mitu o królu Cypru Pigmalionie – rzeźbiarzu, który stworzył posąg kobiety tak piękny, że sam się w nim zakochał, skutkiem czego Afrodyta przemieniła rzeźbę w żywą kobietę dla niego.

W utworze profesor (stary kawaler będący pod wpływem matką) Higgins przyjmuje zakład, iż w określonym czasie uczyni z pewnej nieokrzesanej ulicznicy wytworną damę. Niestety profesor nie okazuje dżentelmeńskich manier. Mężczyzna jest w stosunku do dziewczyny chłodny, nieczuły, obojętny, przedmiotowy, nie wyraża zainteresowania dalszymi losami swej podopiecznej po ukończeniu „eksperymentu” czym głęboko uraża psychikę Elizy, która wydaje się być dla niego nie tyle podmiotowym człowiekiem co bardziej „żywą lalką”...

Książkę cechuje prosty, dosadny język, ironia, poczucie humoru, oraz nierzadko trafne diagnozy ludzkiej psychiki („Człowiek ma kawałek sumienia, to ono zawsze wyłazi na trzeźwo i człowiek czuje się pogrążony. Kropelka gorzały w takiej chwili czyni go szczęśliwym”).

Czytając „Pigmaliona” czuć ostrą krytykę moralności burżuazyjnej, nasuwającą skojarzenia z wyśmienitymi dramatami Henrika Ibsena, który był dla Shawa ważnym autorytetem pisarskim.

Tytuł nawiązuje do mitu o królu Cypru Pigmalionie – rzeźbiarzu, który stworzył posąg kobiety tak piękny, że sam się w nim zakochał, skutkiem czego Afrodyta przemieniła rzeźbę w żywą kobietę dla niego.

W utworze profesor (stary kawaler będący pod wpływem matką) Higgins przyjmuje zakład, iż w określonym czasie uczyni z pewnej nieokrzesanej ulicznicy wytworną damę. Niestety...