Nie da się ukryć, że publikacja książki Burroughsa nawet w liberalnych Stanach w swoim czasie była nie lada wydarzeniem. Do tej pory nikt nie odważył się w ten sposób pisać o narkotykach. Temat zamiatany był pod dywan, wokół samych zaś narkotyków narosło wiele mitów. Burroughs w swej semi-autobiograficznej książce opisuje życie wśród opiatów, stara się je zdemitologizować. Nie powiem, że opisuje życie ćpuna, żebym nim się stać, trzeba się trochę 'postarać'. Choć większości prędzej czy później się to udaje. Tym niemniej w dość cyniczny, obiektywny sposób podana jest rzeczywistość. Autor nie sili się na moralizatorstwo, nie przestrzega, nie nakłania. Przedstawia fakty ze swojego życia, z obserwacji innych. Takimi jakie są. Bez koloryzowania. Bez zbędnej dramaturgii.

Na przestrzeni ostatnich lat autorzy książek o narkotykach przyzwyczaili nas do drastycznych, obrazowych i bardzo sugestywnych opisów. Pewnie dlatego, że czytelnika coraz trudniej poruszyć, dotrzeć do niego. Tego u Burroughsa nie ma. Zresztą pewnie i tak kazaliby mu wyciąć co pikantniejsze kawałki. Zatem czytelniku - rusz swoją wyobraźnią, bo Ćpuna przeczytać warto!

PS: Swoją drogą może kiedyś doczekamy się publikacji rękopisu? Wydanie, które posiadam zawiera szereg aneksów (w tym posłowie samego Alena Ginsberga oraz alternatywną przedmowę Burroughsa) jak również wstęp, który pokazuje, w jakich bólach rodziła się pierwsza publikacja.

Nie da się ukryć, że publikacja książki Burroughsa nawet w liberalnych Stanach w swoim czasie była nie lada wydarzeniem. Do tej pory nikt nie odważył się w ten sposób pisać o narkotykach. Temat zamiatany był pod dywan, wokół samych zaś narkotyków narosło wiele mitów. Burroughs w swej semi-autobiograficznej książce opisuje życie wśród opiatów, stara się je zdemitologizować....