Dwa zbiory opowiadań dość różne od siebie.
„Przeklęte... i Cytadela...” to ciąg przygód księcia Raynora i jego wiernego kompana Eblika. Raynor cudem unika śmierci w ataku ma twierdzę Sardopolis. Jego ojciec zostaje zabity, twierdza zrujnowana. Raynor ucieka, a myśli zaprząta mu zemsta, choć ta musi na razie poczekać, bo jeden z kapłanów obarczył go misją, której realizacja pozwoli mu poznać piękną Delphie, ale i zmusi do walki z czarnoksiężnikami...
Kuttner w czystym fantasy nie wypada najlepiej. Odnoszę wrażenie, że pisze te utwory według niezmiennego algorytmu. W „Cytadeli...” jest wszystko: czarnoksiężnik, magia, walka dobra ze złem, bestiariusz rozbudowany, akcja gna na łeb na szyję. Jest dynamika, koloryt miejsc i postaci. Jest tego wszystkiego... za dużo, a sama fabuła bardzo sztampowa.
Zdecydowanie lepsza jest druga część książki. To fantastyka okraszona wdzięcznym humorem i przewrotnością tak u autora rozpoznawalną:
„Próg” to walka cwanego z cwańszym: Haggard – wydaje się – okpi demona Baala, ale zakończenie pokazuje, że spryt sprytowi nie jest równy.
„W mocy twojego zaklęcia” - kolejna przewrotna opowieść o znudzonym bogu „wagarowiczu” i Tinneyu, który nawet nie podejrzewał, że niewinne ogłoszenie, które opublikował w gazecie, sprawi mu masę kłopotów.
„Największa miłość” to zabawna opowieść z wrednym skrzatem, pełna kąśliwych dialogów z krwawym zakończeniem.
„Maskarada” - wampiryczna opowieść choć zdecydowanie słabsza, bo przewidywalna.
„Pozdrowienia od autora” to zdecydowanie najlepsze opowiadanie. Dobry pomysł, ciekawa postać szantażysty Sama Tracy'ego, który w dość perfidny, ale przypadkowy sposób wchodzi w posiadanie tajemniczej księgi, która może uratować życie. Pomocna rzecz, choć jej mankamentem jest to, że – jak każda książka – ta też ma swój koniec.
A ten „Koniec” ma szczególny wydźwięk kiedy za wroga ma się... kota.

Dwa zbiory opowiadań dość różne od siebie.
„Przeklęte... i Cytadela...” to ciąg przygód księcia Raynora i jego wiernego kompana Eblika. Raynor cudem unika śmierci w ataku ma twierdzę Sardopolis. Jego ojciec zostaje zabity, twierdza zrujnowana. Raynor ucieka, a myśli zaprząta mu zemsta, choć ta musi na razie poczekać, bo jeden z kapłanów obarczył go misją, której realizacja...

Taki przypadkowy zbiór średnich opowiadań. Nie żebym żałował, ale ...

Taki przypadkowy zbiór średnich opowiadań. Nie żebym żałował, ale ...

Zbiór opowiadań w mocno pulpowej, naiwnej stylistyce. Czysta rozrywka dla każdego, kto przymknie na to oko.

Zbiór opowiadań w mocno pulpowej, naiwnej stylistyce. Czysta rozrywka dla każdego, kto przymknie na to oko.

Zbiór opowiadań. Prawie każde (poza 'Przeklęte niech będzie miasto'),rozwija się powoli, zbyt chaotycznie rzucając informacje, by później nabrać tempa i ruszyć tak, jak powinno od razu. Fajne, niedopracowane pomysły w 'W mocy twego zaklęcia' i 'Pozdrowieniach od autora.' Dwa najgorsze opowiadania - 'Cytadela ciemności' i 'Maskarada' wolę przemilczeć.

Zbiór opowiadań. Prawie każde (poza 'Przeklęte niech będzie miasto'),rozwija się powoli, zbyt chaotycznie rzucając informacje, by później nabrać tempa i ruszyć tak, jak powinno od razu. Fajne, niedopracowane pomysły w 'W mocy twego zaklęcia' i 'Pozdrowieniach od autora.' Dwa najgorsze opowiadania - 'Cytadela ciemności' i 'Maskarada' wolę przemilczeć.

Miło jest odpocząć od jednostajności schematu Świata Czarownic. Zresztą nie tylko bo cała twórczość pani Norton ma parafrazy wcześniejszych jej pomysłów także po kilku powieściach czytanie staje się już przewidywalne i co za tym idzie nudne.
Trzeba mi było zmienić autorkę na kogoś innego. Wybrałem więc Kuttnera aby dokończyć przerwane 2 lata temu czytanie jego opowiadań/powieści.
W zbiorze „Cytadela ciemności” mamy urocze klasyczne opowiadanka pisane z humorem, intrygujące i z ciekawym zwrotem akcji na zakończenie.
Co prawda "Próg", "W mocy twego zaklęcia" i ''Pozdrowienia od autora" mają dwa wspólne mianowniki (negatywnych głównych bohaterów oraz... drugi o którym nie będę pisał żeby nie spojlerować),ale to nie jest to samo co u pani Norton. Tutaj mamy więcej wariancji.

Przeklęte niech będzie miasto 7/10 - przymykając oczy na Amona, Pana i "szejtana" a oceniając tylko fabułę to smiało daję ocenę dobrą. Dużo się dzieje w tym krótkim opowiadaniu. Wszystko jest sensowne stąd moja wysoka ocena
Cytadela ciemności 7/10 - podobnie jak poprzednie trzyma poziom a może nawet jest nieznacznie lepsze...
Próg 8/10 – pisane stylem pełnym kuttnerowskiego humoru opowiada o człowieku, który wywoływał i chciał przechytrzyć...
W mocy twego zaklęcia 7/10 do sztukmistrza przychodzi człowiek podający się za...
Największa miłość 7/10 – najbardziej dekadenckie bo tu główny antybohater jest zły do szpiku kości. Cudowna końcówka i zakończenie.
Maskarada 3/10 – za długie. Makabrycznie śmieszny horrorek, ale dostajemy tutaj coś tak przewidywalnego co jest sporadyczne u Kuttnera. Na 7 stronach można byłoby coś takiego spokojnie zmieścić a tak to jest rozciągnięte do granic możliwości. Chociaż z drugiej strony patrząc na rok powstania oraz, że teraz minęło ponad 80 lat i człowiek widział na filmie i czytał już coś podobnego...
Pozdrowienia od autora 6/10 jedynym chyba minusem tego opowiadania jest to, że jest podobne do Progu i Największej miłości a czytane na krótko po nich staje się nudnawe bo schemat podobny. Szkoda, że nie dobrali tu kompletnie różnego opowiadania.

Miło jest odpocząć od jednostajności schematu Świata Czarownic. Zresztą nie tylko bo cała twórczość pani Norton ma parafrazy wcześniejszych jej pomysłów także po kilku powieściach czytanie staje się już przewidywalne i co za tym idzie nudne.
Trzeba mi było zmienić autorkę na kogoś innego. Wybrałem więc Kuttnera aby dokończyć przerwane 2 lata temu czytanie jego...

Książke czytam po raz drugi i mi się podoba. Szczególnie low fantasy, które jest wyjątkowe, pomysłowe i przypomina starą, dobrą fantastykę :)

Książke czytam po raz drugi i mi się podoba. Szczególnie low fantasy, które jest wyjątkowe, pomysłowe i przypomina starą, dobrą fantastykę :)