Słońce powoli chowało się za horyzont. Przez Lonesome Dove przejeżdżał samotny jeździec. Nikt nie wiedział kim jest i skąd przyjechał. Ludzie wystawiali głowy za okien, przypatrując mu się z zainteresowaniem. Jeździec krążył po miasteczku co jakiś czas, by w końcu zatrzymać się przed jednym z budynków. Kiedy zsiadł z konia i klęknął przed domem, mieszkańcy patrzyli tylko na niego, urzeczeni tym widokiem. Nikt nie wiedział co ten gest miał oznaczać, a sam jeździec nie kwapił się z wyjaśnieniami. Wsiadł z powrotem na konia i odjechał w stronę zachodzącego słońca.

Nigdy nie byłem i raczej nie będę fanem westernu, ale to co stworzył Larry McMurtry wymyka się daleko po za ramy tego gatunku. Powiedzieć o tej powieści, że jest prostą historią o kowbojach i ich wędrówce, to jest tak jakby nic o niej nie powiedzieć. Książka ta jest wielką epopeją Dzikiego Zachodu, jest to również opowieść o przyjaźni, ludzkich słabościach i przeciwstawianiu się przeciwnościom. Autor w subtelny sposób opowiada o ludziach i ich życiu, podróży poganiaczy bydła i dojrzewaniu do odpowiedzialności. Powieść jest wielowątkowa, z dużą ilością wielowymiarowych postaci, których rysy psychologiczne zostały oddane w sposób bezbłędny. Każdy bohater jest inny, każdy ma za sobą różnoraką przeszłość i każdy dąży do sobie określonego celu. Można by rzec, iż miałem do czynienia z powieścią o micie Dzikiego Zachodu, jednakże głębia treści oraz realizm, czynią z niej dzieło na wskroś wybitne.

Kiedy brałem "Na południe od Brazos" pierwszy raz do ręki nie przypuszczałem, że ta historia mnie tak wkręci - zważywszy na fakt, iż na samym początku nie zdołałem się wbić w fabułę. Jednak po jakimś czasie zżyłem się z postaciami, uwierzyłem w fabułę i pławiłem się w pięknie dialogów. Otrzymałem pozycję uniwersalną, zdobną w symbolikę i nie pozbawioną przy tym w emocje i uczucia. Mogę wspomnąć także o znakomitym humorze sytuacyjnym, który nie jednokrotnie wywoływał uśmiech na mej twarzy. Podczas tej przygody Mcmurtry nie oszczędzał swoich bohaterów, stawiał przed nimi problemy, a mi kiedy musiałem się żegnać z niektórymi z nich, zwyczajnie robiło się smutno i odczuwałem żal. Na koniec chciałem jeszcze podziękować wydawnictwu Vesper za wspaniałą robotę przy wydaniu tej powieści. Na pewno jeszcze kiedyś wrócę do tej książki, mam wrażenie, iż jeszcze nie jedno mógłbym z tej lektury odebrać. Im starsze skrzypce, tym słodsza muzyka.

Słońce powoli chowało się za horyzont. Przez Lonesome Dove przejeżdżał samotny jeździec. Nikt nie wiedział kim jest i skąd przyjechał. Ludzie wystawiali głowy za okien, przypatrując mu się z zainteresowaniem. Jeździec krążył po miasteczku co jakiś czas, by w końcu zatrzymać się przed jednym z budynków. Kiedy zsiadł z konia i klęknął przed domem, mieszkańcy patrzyli tylko na...