Księgi krwi są dziwne i niepokojące, ale warto od czasu do czasu do nich zajrzeć.

Księgi krwi są dziwne i niepokojące, ale warto od czasu do czasu do nich zajrzeć.

Kolejna dawka obleśno-obrzydliwej fantazji od Clive'a Barkera pozostawia ponownie z mieszanymi wrażeniami.
Syn celuloidu - historia i fabuła niezgorsze, tylko Barkerowi udaje się sprzedać kompletne niedorzeczności jako spójny świat przedstawiony.
Trupiogłowy król - najgorsza rzecz spośród ksiąg krwi. Horror klasy Z, nic tu się kupy nie trzyma. Geneza stwora nie jest zła, ale to co się potem dzieje, to woła o pomstę do nieba.
Spowiedź całunu - zemsta zza grobu w wersji hardgore, ujdzie.
Kozły ofiarne - pomysł wyjściowy niezły, tylko wykonanie nieco słabuje.
Ludzkie szczątki - najlepsze opowiadanie trzeciego zbioru, kradzież tożsamości w wersji wyjątkowo wysublimowanej jak na Barkera, przy czym oczywiście nie brakuje odpowiedniej dawki makabry.
Sumarycznie, pierwszy tom nadal najlepszy.

Kolejna dawka obleśno-obrzydliwej fantazji od Clive'a Barkera pozostawia ponownie z mieszanymi wrażeniami.
Syn celuloidu - historia i fabuła niezgorsze, tylko Barkerowi udaje się sprzedać kompletne niedorzeczności jako spójny świat przedstawiony.
Trupiogłowy król - najgorsza rzecz spośród ksiąg krwi. Horror klasy Z, nic tu się kupy nie trzyma. Geneza stwora nie jest zła,...

Im dalej w las tym lepiej, ciekawe jak będzie z pozostałymi częściami, wkrótce się przekonam.

Tymczasem mój ranking:

Pierwsze miejsce: Król Trupiogłowy 10/10

Drugie miejsce: Pornografia i całun 8/10

Trzecie miejsce: Kozły ofiarne - 8/10

Czwarte miejsce: Syn celuloidu - 8/10

Ostanie miejsce: Cień człowieka - 7/10

Im dalej w las tym lepiej, ciekawe jak będzie z pozostałymi częściami, wkrótce się przekonam.

Tymczasem mój ranking:

Pierwsze miejsce: Król Trupiogłowy 10/10

Drugie miejsce: Pornografia i całun 8/10

Trzecie miejsce: Kozły ofiarne - 8/10

Czwarte miejsce: Syn celuloidu - 8/10

Ostanie miejsce: Cień człowieka - 7/10

Bardzo dobry tom. Może nie tak dobry jak pierwszy, ale o niebo lepszy niż nieudany drugi. Najbardziej spodobało mi się opowiadanie o zemście "Króla porno". Nikt tak jak Barker nie operuje makabrą i przemocą.

Bardzo dobry tom. Może nie tak dobry jak pierwszy, ale o niebo lepszy niż nieudany drugi. Najbardziej spodobało mi się opowiadanie o zemście "Króla porno". Nikt tak jak Barker nie operuje makabrą i przemocą.

Tom trzeci zaczyna się od mocnego uderzenia: "Syna celuloidu" zaliczyłbym do moich trzech ulubionych opowiadań Barkera ze względu na cudownie absurdalny pomysł, zrealizowany z zachowaniem pełnej powagi: Barker wycisnął potencjał tej fabuły do ostatniej kropli. Zbiór kończy się zaś na niemal równie wysokim poziomie, tekstem "Cień człowieka", o którym jakimś cudem zapomniałem, mimo że wiele najlepszych opowiadań z "Ksiąg krwi" pamiętam nawet po ponad dziesięciu latach od pierwszej lektury. Pomiędzy tymi dwoma perełkami mieszczą się jeszcze trzy teksty: "Król trupiogłowy" jest bardzo dobry, ale mam wrażenie, że Barker nie zrealizował tu w pełni swojego zamiaru; z tego, co słyszałem, planował to zrobić w ekranizacji filmowej, która niestety skończyła się kompletną artystyczną porażką. "Pornografia i całun" rozbawiło mnie o tyle, że to niemal dosłownie historia o duchu w prześcieradle, tyle że przefiltrowana przez barkerowską estetykę i znacznie bardziej niepokojąca niż można się spodziewać. Wreszcie "Kozły ofiarne" - ten tekst uważam za małe rozczarowanie, chociaż zaczynał się bardzo klimatycznie. Tom trzeci trzyma ten sam standard, co pierwszy: poleciłbym go każdemu miłośnikowi horroru bez chwili wahania.

Tom trzeci zaczyna się od mocnego uderzenia: "Syna celuloidu" zaliczyłbym do moich trzech ulubionych opowiadań Barkera ze względu na cudownie absurdalny pomysł, zrealizowany z zachowaniem pełnej powagi: Barker wycisnął potencjał tej fabuły do ostatniej kropli. Zbiór kończy się zaś na niemal równie wysokim poziomie, tekstem "Cień człowieka", o którym jakimś cudem...

Trzeci tom "Ksiąg Krwi" to znowu groza na najwyższym możliwym poziomie, przy czym wspaniała gra różnymi koncencjami horroru, pulpą, weird fiction czy ghost story. Łączy je wszystkie jedna cecha - one naprawdę konkretnie straszą, to są naprawdę przerażające historie.

Juz pierwsze opowiadanie, "Syn Celluloidu" pokazuje nieokiełznaną wyobraźnię Barkera. Bohaterem historii uczynił on bowiem... nowotwór żołądka zbiegłego przestępcy. Uciekinier umiera w kryjówce, którą znalazł w pewnym kinie, a jego choroba wchodzi w przedziwną interakcję z....duchami srebrnego ekranu. To naprawdę trzeba przeczytać, dość jednak powiedzieć, że sceny w opustoszałym kinie są naprawdę przerażające. No i rewelacyjne zakończenie opowiadania.

Jeszcze lepiej robi się w drugiej historii - "Król Trupiogłowy". To barkerowska zabawa z pulp horrorem, coś na kształt pastiszu nie/sławnej "Bestii" Guya N. Smitha. Fabuła jest praktycznie ta sama, wygrzebane spod ziemi w angielskiej wiosce monstrum sieje śmierć i zniszczenie. Ale jak to jest napisane ! Ja naprawdę uwielbiam Guya pasjami, ale "Trupiogłowy" Barkera "Bestię" po prostu nokautuje - zawierając przy tym wszystkie charakterystyczne elementy pulpy - grozę, przemoc czy przewrotny humor.

A propos humoru - udane połączenie komedii i horroru to wielka rzadkość. Z reguły element humorystyczny bierze górę kosztem grozy. Kolejne opowiadanie trzeciej Księgi Krwi, "Pornografia I Całun", historia zemsty ducha księgowego na gangu, który zniszczył jego życie, jest z jednej strony bardzo udaną czarną komedią, żartem Barkera z archetypu ducha w prześcieradle, z drugiej wgniata w fotel serią przerażających jump scenes, porywając do tego czytelnika żywiołową, sensacyjną akcją. No i drapieżnym gore - finałowa scena swą komiksową brutalnością jednocześnie bawi i szokuje.

Następujące po "Pornografii" "Kozły Ofiarne" nie zawierają w sobie humoru - to najbardziej ponure i pełne nieustannej grozy opowiadanie tomu, a może nawet całego cyklu. W gęstej mgle czwórka podróżujących jachtem turystów przybija do tajemniczej, kamienistej wyspy. Wyspa jest bezludna, cuchnie gnijącymi wodorostami, a na jej szczycie w zagrodzie zamknięte sa trzy owce. Kiedy turyści zabiją jedną owcę, na wyspie rozpęta się piekło.

Naprawdę mało jest tak gestych w mrożącą krew w żyłach grozę tekstów. Mało, kiedy wydaje się, że czytelnik przetrwał już najgorszy koszmar i historia będzie powoli zmierzała do finału, horror eksploduje ponownie, przywołując w wyobraźni najlepsze sceny z zombie movies Lucio Fulciego.

Najsmaczniejsze danie Barker zatrzymał jednak na koniec tomu - "Cień Człowieka" to prawdziwe arcydzieło - niezwykłe połączenie nowoczesnego weird fiction z cielesnym, brutalnym horrorem. Niezwykła opowieść opisująca historię wycofującego się krok po krozu ze swego życia mężczyzny, zastępowanego przez przybierający jego postać, przejmującą również uczucia i słabości monstrualną istotę. Inspirowane "Golemem" Meyrinka, zapowiadające jednocześnie genialnego "Hellraisera" opowiadanie szuka odpowiedzi o istotę człowieczeństwa, Uczta dla fanów weird, uczta dla maniaków gore, uczta dla każdego lubiącego niebanalne a pełne intensywnej grozy (tak, "Cień Człowieka" również konkretnie straszy) opowieści.

Barker w kolejnym tomie cyklu wciąż pisze na niewyobrażalnym poziomie, prezentując wachlarz różnych stylów współczesnej grozy, w każdym z nich pisząc równie świetnie i porywająco. Nie mogę się wręcz doczekać lektury kolejnego tomu. W mojej ocenie - cały cykl Ksiąg Krwi to lektura obowiązkowa dla każdego fana.

W zasadzie brak skali - 11/10

Trzeci tom "Ksiąg Krwi" to znowu groza na najwyższym możliwym poziomie, przy czym wspaniała gra różnymi koncencjami horroru, pulpą, weird fiction czy ghost story. Łączy je wszystkie jedna cecha - one naprawdę konkretnie straszą, to są naprawdę przerażające historie.

Juz pierwsze opowiadanie, "Syn Celluloidu" pokazuje nieokiełznaną wyobraźnię Barkera. Bohaterem historii...

Słabszy zbiôr opowiadań niż pierwsza część, ale i tak warto po tą książkę sięgnąć.

Słabszy zbiôr opowiadań niż pierwsza część, ale i tak warto po tą książkę sięgnąć.

Trzecia z kolei "Księga krwi" spodobała mi się bardziej niż druga. Ta część poziomem krwistości zbliżona jest bardziej do jedynki, a nawet trochę ją wyprzedza. Znajdziemy tu przede wszystkim opowiadanie "Król Trupiogłowy", na podstawie którego nakręcono w 1986 roku film ( widziałam go niestety przed przeczytaniem),a że do filmowych horrorów z tamtych lat mam słabość to i pierwowzór wywarł na mnie pozytywne wrażenie. Pozostałe opowiadania również mi się podobały, najbardziej chyba "Kozły Ofiarne".

Trzecia z kolei "Księga krwi" spodobała mi się bardziej niż druga. Ta część poziomem krwistości zbliżona jest bardziej do jedynki, a nawet trochę ją wyprzedza. Znajdziemy tu przede wszystkim opowiadanie "Król Trupiogłowy", na podstawie którego nakręcono w 1986 roku film ( widziałam go niestety przed przeczytaniem),a że do filmowych horrorów z tamtych lat mam słabość to i...

Wspaniały zbiór opowiadań dla fanów nie tylko horrorów, ale również mrocznych opowieści z interesującą fabułą. W porównaniu z pierwszymi dwoma tomami, ten jest jak lot z Ziemi w objęcia kosmosu. Możliwe, że największą wadą pierwszych dwóch zbiorków było tłumaczenie, bo tutaj już po pierwszych paru zdaniach pomyślałem ''coś jest nie tak, za dobrze się to czyta. Zupełnie nie jak grafomanię'' Patrzę i faktycznie tłumacz inny. Mój entuzjazm wzrósł gdy okazało się, że ''Syn Celuloidu'' to jedna z najoryginalniejszych i wciągających opowieści fantastycznych , jakie dane mi było przeczytać. Później przyszedł czas na doskonałego ''Króla Trupiogłowego'', czyli pierwszy tutaj typowy horror(o potworze). ''Pornografia i całun'' oraz''Cień człowieka'' to pokręcone opowieści, nie mojego ulubionego sortu, ale które czytałem z prawdziwą przyjemnością, i o których z pewnością szybko nie zapomnę. Z kolei ''Kozły ofiarne'' to kolejny typowy horror, tym razem erotyczny(przefantastyczny klimat i tajemnicza opuszczona wyspa).
Podsumowując, zbiór pokazuje to, co najlepsze w Barker'ze i uważam, że każdy kto chciałby wskoczyć w świat Ksiąg krwi, powinien wystartować właśnie z tego miejsca. Świetne opowieści, naprawdę dobre tłumaczenie.

Wspaniały zbiór opowiadań dla fanów nie tylko horrorów, ale również mrocznych opowieści z interesującą fabułą. W porównaniu z pierwszymi dwoma tomami, ten jest jak lot z Ziemi w objęcia kosmosu. Możliwe, że największą wadą pierwszych dwóch zbiorków było tłumaczenie, bo tutaj już po pierwszych paru zdaniach pomyślałem ''coś jest nie tak, za dobrze się to czyta. Zupełnie nie...

Życzyłbym sobie, żeby cały gatunek był na takim poziomie litetackim.

Życzyłbym sobie, żeby cały gatunek był na takim poziomie litetackim.