„W oceanie nocy” to pierwszy tom sześciotomowej powieści w której jest po trosze space opery, hard SF, fantastyki socjologicznej i postapokaliptycznej.
Kanwą cyklu jest konflikt cywilizacji organicznych z cywilizacją „zmechów”. Maszyny uznały życie organiczne za zagrożenie dla siebie i postanowiły profilaktycznie wytępić „szkodniki” w całej galaktyce. Za przyczyną grupki ludzi niektóre cywilizacje organiczne, wcześniej walczące ludźmi, „zwierają szyki” i wspierają potomków współczesnej ludzkości którzy mają szansę pokrzyzować diaboliczne plany zmechów. :)
Świat jednak nie jest czarno-biały i każda ze stron konfliktu dzieli się na frakcje mające swoje cele, często się zwalczające i w takim środowisku równie łatwo o cios w plecy od sprzymierzeńca jak o podanie pomocnego chwytaka przez … zmecha!
Każdy przy tym każdym manipuluje i nawet wewnątrz jednej frakcji dzisiejszy wróg może jutro stać się przyjacielem lub na odwrót.
Fabuła toczy się na planetach, w kosmosie i w końcu w czarnej dziurze w której pływy grawitacji rozrywają czasoprzestrzeń na włókna zwane czaprami (od CZAsoPRzestrzeń). W czaprach autor popuścił wodze swego zawodowego konika (jest w końcu fizykiem) i część ta jest ostro „pokręcona” :)
Poszczególne tomy cyklu są bardzo „nierówne”.
Gdyby cały cykl porównać do obiadu, to tom 1 jest wodnistą zupką przeciągających się i niewiele wnoszących opisów przyprawioną garścią przekombinowanej filozofii w której pływają z rzadka mięsiste kawałeczki intrygującej fabuły. Trzeba tę zupkę jakoś, krzywiąc się, przełknąć aby dostać kolejne danie, tom 2 to już całkiem smaczna przystawka, tomy 3 i 4 to danie główne na które autor serwuje nam to co tygrysy lubią najbardziej, czyli dużo krwistego mięska akcji z drobno posiekanymi opisami, przyprawionego do smaku szczyptą filozofii i polanego sosem fizyki. Po tak smacznym daniu głównym z niecierpliwością oczekujemy na pyszny deser z esencjonalną puentą, ale … niestety fabuła znowu zwalnia i zamiast spodziewanych rozkoszy podniebienia autor serwuje nam kompot rozcieńczony do granic możliwości opisami wielowymiarowej struktury rozgałęzień czasoprzestrzeni z niewielką zawartością kawałków owoców akcji zawiniętych w sreberka czapr wijące się pętlami Moebiusa pokrytymi pianą kwantową. (Wartością dodaną dla niektórych może być to, że po zakończeniu czytania tomu 5 i 6 napisanie doktoratu z mechaniki kwantowej nie powinno przedstawiać większego problemu…) :)
Wracając jednakże do tomu pierwszego, to autor z zapałem rzeźbi w nim i mozolnie cyzeluje głębie postaci i ich wzajemnych, skomplikowanych interakcji oraz wewnętrznych rozterek i dramatów, po to tylko aby tę misterną konstrukcję … porzucić prawie w całości, a głównego bohatera odstawić na boczny tor w tomach 3 i 4! Kiedy zaś ponownie powraca on do nas pod koniec cyklu, to w zasadzie możemy tego tylko żałować. Znowu musimy żmudnie przedzierać się przez opisy środowiska i nieuczesane myśli bohaterów aby doczołgać się do jakiegoś fragmentu, który choćby z lekka popchnie akcję do przodu (lub do tyłu strumienia czasu– jak to w czaprach bywa).
Gdyby pierwszy tom skrócić do jednego rozdziału i włączyć go do obecnego tomu 2, a tomy 5 i 6 skondensować do epilogu w obecnym tomie 4 to taka trylogia zasługiwałaby na bardzo wysoką ocenę!
W obecnej formie niestety potrafi czasami znużyć. Powolną miejscami akcję i wielostronicowe opisy da się przeżyć, ale niechże to czemuś służy! Zgodnie z klasycznym kanonem sztuki strzelba wisząca na ścianie w I akcie, w III akcie powinna wystrzelić. Jeżeli zaś w I akcie autor poświęca wiele stron na szczegółowy opis tejże „strzelby”, aby … nigdy więcej niej nie wrócić i robi tak wielokrotnie, to mam prawo czuć się nieco zirytowany …
Ogólnie polecam ten cykl, z tym że osoby nerwowe i niecierpliwe czytają tomy 1,5 i 6 na własną odpowiedzialność :)

„W oceanie nocy” to pierwszy tom sześciotomowej powieści w której jest po trosze space opery, hard SF, fantastyki socjologicznej i postapokaliptycznej.
Kanwą cyklu jest konflikt cywilizacji organicznych z cywilizacją „zmechów”. Maszyny uznały życie organiczne za zagrożenie dla siebie i postanowiły profilaktycznie wytępić „szkodniki” w całej galaktyce. Za przyczyną grupki...