Od czasu skończenia "Innego świata" Tada Williamsa, marzył mi się powrót do podobnie epickiej literatury, równie zgrabnie i pomysłowo łączącej elementy światów fantasy i science-fiction. I, pomimo tego, że, jak mówi porzekadło, "nie można wejść dwa razy do tej samej rzeki", to jednak lektura "Ilionu" Simmonsa sprawiła, że poczułem się "jak ryba w wodzie". Mało tego, będąc fanem twórczości obu panów, doświadczenie obcowania z pierwszą księgą dylogii trojańskiej było przyjemne po dwakroć.

Mamy więc w "Ilionie" podobną nieco do "Innego Świata" strukturę opowieści - różne, jakże odległe od siebie wątki, których - wydawać by się mogło - niepodobna jest powiązać ze sobą, a jednak łączące się ze sobą dość ściśle, tajemniczych bohaterów, postaci historyczne, tudzież legendarne, pojawiające się w niezwykłych dla siebie okolicznościach i miejscach, jak również postaci - powiedzmy - współczesne, enigmatycznym zbiegiem wydarzeń wplecione w mityczną rzeczywistość. Czegoż tu nie ma można zapytać?, bowiem o wiele trudniej wymienić to, co znaleźć w "Ilionie" możemy - lista nawiązań popkulturowych, literackich i innych (antyczni bogowie, herosi, magowie, cyborgi, roboty, sztuczne inteligencje, podróże w czasie i, kwanty, oczywiście) przyprawia czasem o zawrót głowy - a koneksje z literaturą - tak zwaną - piękną, pokroju twórczości Prousta, Szekspira i Keatsa (obowiązkowo!), bywa, że działają na czytelnika niemal deprymująco.

Pełni zachwytu ujmuje jedynie niezbyt śpieszne tempo prowadzenia akcji i - co jest w pewnym sensie zaletą, ale do czasu - natłok tego, co autor zawarł na kartach tej książki, natłok wydarzeń, powiązań, cytatów, postaci i, przede wszystkim, pomysłów, które starczyły by, aby nimi obdzielić kilka innych książek. Na szczęście, im dalej w lekturę, tym wiele rzeczy robi się bardziej klarownymi, a zwroty akcji i odpowiedzi na pytania, które od pierwszych stron nurtują czytelnika, okazują są na tyle zaskakujące i satysfakcjonujące, że powodów do narzekań mieć większych nie można.

A na domiar dobrego, podobno, pierwszy tom jest niejako rozgrzewką przed wydarzeniami, które nabierają tempa w części drugiej - za którą bez zwłoki się zabieram!

Od czasu skończenia "Innego świata" Tada Williamsa, marzył mi się powrót do podobnie epickiej literatury, równie zgrabnie i pomysłowo łączącej elementy światów fantasy i science-fiction. I, pomimo tego, że, jak mówi porzekadło, "nie można wejść dwa razy do tej samej rzeki", to jednak lektura "Ilionu" Simmonsa sprawiła, że poczułem się "jak ryba w wodzie". Mało tego, będąc...