Przeczytałam... Podobnie jak po lekturze „Bornholm, Bornholm” posmutniałam, lecz tym razem mój smutek nie był spowodowany akcją powieści. Tym razem zrobiło mi się smutno dlatego, że Hubert Klimko-Dobrzaniecki nie jest doceniony w naszym kraju, a gdy opowiadam o jego książkach nikt ich nie kojarzy. Dlaczego tak oryginalny, ciekawy i szczery twórca nie znajduje tak wielu czytelników jak dajmy na to Katarzyna Grochola? Dlaczego ludzie sięgają po książki, które są łatwe i przyjemne, a tak naprawdę nic nie wnoszą do naszego życia, nie pobudzają naszych szarych komórek? Chyba nigdy tego nie zrozumiem. Czasem się staram. Na próżno…No dobrze trochę się wyżaliłam, teraz wracam do przeczytanej przeze mnie powieści.

„Rzeczy pierwsze” są powieścią autobiograficzną, która ukazała się w 2009 roku nakładem wydawnictwa Znak. Czterdziestoletni mężczyzna przedstawia nam przedziwną życiową układankę. Wizyta w muzeum i pierwszy kontakt z nagością kobiety. Samobójcza śmierć największego miłośnika malinowej galaretki, wujka Lutka. Wstąpienie do seminarium. Wyjazdy za granicę i ludzie napotykani podczas tych zarobkowych podróży. Japończyk, który wywróżył Hubertowi, że zostanie pisarzem. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że wyczytał to ze swoich wymiocin, które wywołał po zjedzeniu wątróbki…Nawet psychoanalityk Huberta znacznie odbiega od naszego wyobrażenia o przedstawicielach tego zawodu. Podczas sesji wykonuje jaskółkę przez okno, trzymając cygaretkę w zębach.
Dowiemy się jak wyglądają spotkania autorskie z punktu widzenia pisarza oraz dlaczego doszło do kradzieży własnych książek w hurtowej ilości z dwóch salonów Empiku.

Po przeczytaniu „Rzeczy pierwszych” w mojej głowie pojawiła się następująca myśl: „Dobra, ale Bornholm lepszy”. Po dłuższym namyśle stwierdziłam, że książki są zupełnie różnie i nie ma sensu ocenić, która z nich jest lepsza czy gorsza. Ta powieść jest bardzo osobista, konkretna, chciałoby się powiedzieć ludzka. Rozterki Dobrzanieckiego są nam bliskie i w wielu momentach ma się ochotę mu przytaknąć.
Niech moim podsumowaniem będzie krótkie, acz zdecydowane: CZYTAJCIE.

Przeczytałam... Podobnie jak po lekturze „Bornholm, Bornholm” posmutniałam, lecz tym razem mój smutek nie był spowodowany akcją powieści. Tym razem zrobiło mi się smutno dlatego, że Hubert Klimko-Dobrzaniecki nie jest doceniony w naszym kraju, a gdy opowiadam o jego książkach nikt ich nie kojarzy. Dlaczego tak oryginalny, ciekawy i szczery twórca nie znajduje tak wielu...