Gdym miał przywołać jakiś jeden epitet najbardziej pasujący mi do Rotha, to jest przewrotność. Większość pisarzy idzie ścieżką obalania różnych zakłamań, cynizmu, obłudy, itp. itd., natomiast Roth te całe pozerstwo wcale niedyskretnie wyciąga na wierzch, stawia przed czytelnikami i każe bohaterom wić się jak piskorze, by zawoalować prawdę o sobie, co oczywiście ich nie ratuje przed wnikliwym osądem czytelników. Bohaterami tej książki są Żydzi żyjący w Stanach Zjednoczonych, tuż po traumie holocaustu. Tyle że ich akurat nawet pośrednio nie dotknęło całe to piekło, mimo tego wyciągają dla siebie prawo do wyższości moralnej nad całym światem. A Zuckerman, główny bohater, czy też raczej łącznik pomiędzy bohaterami, zupełnie bez złych intencji opisał swoją rodzinę, by rozpracować ich chciwość, pazerność i obłudę, sprowadzając na siebie ich słuszny, prawomyślny i moralnie niepodważalny gniew. A to tylko jeden z tematów, bo jest w tej niewielkiej książce wiele wątków, już choćby rozwinięcie tytułu, który należy rozumieć dosłownie, bo przecież pisarka to prawdziwe widmo pisarki. I to rozwinięcie to dopiero perełka pisarska! A najbardziej porywają rozmowy rodzinne, pełne szamotaniny, nienawiści i okrucieństwa, ale także przywiązania i miłości. A w jednej rozmowie to wszystko potrafi zmieścić na raz tylko jeden pisarz, Roth.

Gdym miał przywołać jakiś jeden epitet najbardziej pasujący mi do Rotha, to jest przewrotność. Większość pisarzy idzie ścieżką obalania różnych zakłamań, cynizmu, obłudy, itp. itd., natomiast Roth te całe pozerstwo wcale niedyskretnie wyciąga na wierzch, stawia przed czytelnikami i każe bohaterom wić się jak piskorze, by zawoalować prawdę o sobie, co oczywiście ich nie...