Człowiek tak pędzi i pędzi z dnia na dzień i codziennie sobie obiecuje, że dzisiaj odpocznie, że dzisiaj to już ostatni dzień tak pędzi. A każdy organizm potrzebuje odpoczynku, relaksu, odprężenia i zdystansowania się przede wszystkim od ciągłego stresu. I ja mu tego nie damy, to sobie sam czas ten weźmie.... chorobą. I tak chora, leżę w łóżku i spoglądam na Polskiego hydraulika. Książkę, którą od kilku tygodniu spędza mi sen z powiek, bo chcę ją skończyć jak najszybciej, bo mnie po prostu wkurza. Więc jedyny pozytyw z tej - wyjątkowo ciężkiej - choroby to, przeczytany hydraulik:)

Już dawno nie czytałam tak pesymistycznej, tak gorzkiej i zarazem tak smutnej książki. 428 stron, po których człowiek ma ochotę po prostu sobie rasowo strzelić w głowę. Coś okropnego. Reportaże ze Szwecji, które ukazują, ę kraj ten nie jest taką utopią jak nam się wydaje. I zgadzam się, że ktoś ten mit musi w końcu zburzyć, ale dlaczego w takim nawarstwieniu. Czy tekstów o złych rzeczach nie można było jakoś wymiennie z tymi o dobrych umieścić? Tę książkę naprawdę źle się czytało, bo ja się nie spotkałam z taką ilością hejterstwa w jednym miejscu NIGDY! Bo to w pewnym momencie przypominało hejterstwo. Jeśli ja mam sięgać po książkę i już kręcić nosem, że muszę znowu siadać do tego zlepku szukania dziury w całym, to mi się odechciewa.
Z tekstów dowiadujemy się, że służba zdrowia w cale nie jest ta taka piękna, że jest wiele cichych eutanazji, że system oświaty też kuleje, że uczniowie to skończeni kretyni a i z nauczycielami nie jest lepiej. Ponadto dowiadujemy się, że kampania z polskim hydraulikiem na czele ogromnie zaszkodziła ekonomii szwedzkiej i niekorzystnie wpłynęła na tamtejszy rynek pracy i płacy. Autor zaskoczył mnie niesamowicie teorią, że Szwedzi nie prawią sobie komplementów i nie mogą być z natury dla siebie zbyt mili i że na ogromną skalę jest u nich rozwinięty mobbing, który trudno udowodnić (to akurat wszędzie jest problemem).
I tak sobie brniesz i brniesz i sama nie wiesz czy masz się pocieszyć, że nie żyjesz w Szwecji i pomimo, że żyjesz w szarej dość Polsce to jest dobrze....
Do tego wszystkiego reportaże też są zbyt długie, prezentują zbyt wiele podobnych historii i człowiek ma już ompletnie tego dość. Ja się wczoraj bardzo cieszyłam, że książkę tę w końcu skończyłam!

Człowiek tak pędzi i pędzi z dnia na dzień i codziennie sobie obiecuje, że dzisiaj odpocznie, że dzisiaj to już ostatni dzień tak pędzi. A każdy organizm potrzebuje odpoczynku, relaksu, odprężenia i zdystansowania się przede wszystkim od ciągłego stresu. I ja mu tego nie damy, to sobie sam czas ten weźmie.... chorobą. I tak chora, leżę w łóżku i spoglądam na Polskiego...