Filmów o wojnach w ogóle nie oglądam. Książek o wojnach wręcz organicznie nie znoszę, zwłaszcza gdy są to książki oparte na "faktach autentycznych". Jednak z niezrozumiałych dla mnie powodów co jakiś czas sięgam po tego typu literaturę. I w większości przypadków czytam ją z wypiekami na policzkach i z zapartym tchem. I tak też czytałam "Najdłuższy dzień".

Ryan w niezwykle plastyczny i przemawiający do wyobraźni sposób opisał przebieg lądowania Aliantów w Normandii. Wojna pokazana od podszewki przeraża swoim okrucieństwem i bezwzględnością. Ale też rozumiem konieczność przeciwstawienia się terrorowi i walki o wolność, co wymaga najwyższych poświęceń. Podziwiam odwagę i determinację żołnierzy, którzy atakowali plaże Normandii ze świadomością, że wielu z nich straci tam życie. I mimo tego, że inwazja pociągnęła za sobą wiele ofiar, trudno nie dojść do wniosku, że i tak Alianci mieli niesamowite szczęście, że obrona niemiecka tak niepoważnie podeszła w pierwszych godzinach dnia D do doniesień o ataku.

Dzięki książce Ryana suche daty, których się wyuczyłam na lekcjach historii. wypełniły się treścią. Trochę czuję się tak, jakby spadły mi klapki z oczu i wreszcie w pełni zrozumiałam pewne rzeczy.

Filmów o wojnach w ogóle nie oglądam. Książek o wojnach wręcz organicznie nie znoszę, zwłaszcza gdy są to książki oparte na "faktach autentycznych". Jednak z niezrozumiałych dla mnie powodów co jakiś czas sięgam po tego typu literaturę. I w większości przypadków czytam ją z wypiekami na policzkach i z zapartym tchem. I tak też czytałam "Najdłuższy dzień".

Ryan w niezwykle...