"Alicji w Krainie Czarów" można nie czytać, ale w świadomości mamy już zakorzenioną małą dziewczynkę, która wpada do króliczej nory, Szalonego Kapelusznika, uśmiechającego się kota, bezwzględną królową i białego królika. Nie wątpliwie za sprawą Tima Burtona nabrała ona czegoś specjalnego, czego nie ma w samej książce.

I właśnie czytając "Alicję w krainie rzeczywistości", przypomniałam sobie interpretację postaci w filmie. Wręcz uznałam, że ta książka jest niezbędna do ogarnięcia tego wszystkiego, chociaż nawet nie mam pewności, czy Tim Burton znał historię prawdziwej Alice Pleasance Liddell.

Oczywiście książka nie jest biografią. To powieść. Oparta na znanych faktach dotyczących Alicji i Lewisa Carrolla, które autorka wymienia w posłowiu. Melanie Benjamin wypełnia luki w historiach obojga ludzi, nadając ich stosunkom znaczenia. Nie obeszło się też bez niebezpośredniego oskarżenia o pedofilię, na którą zaczęłam po lekturze tej książki patrzeć zupełnie inaczej. Autorka przedstawiła pana Dodgsona jako osobę, która naprawdę kochała Alicję, ale w rzeczywistości nigdy jej nie "dotknęła". Uczucie między nimi trwało przez całe ich życia, chociaż było przesłaniane innymi. Zarys epoki wiktoriańskiej i życia towarzyskiego pomaga zrozumieć stosunki między postaciami i fakt, że Alicja pozostała bardzo długo niezamężna.

Historię poznajemy od dzieciństwa dziewczynki. Trwa ona aż do momentu, w którym Alice (już nie Liddell, a Hargreaves) sprzedaje na aukcji rękopis "Alicji w Krainie Czarów". Widzimy dziewczynkę, która miała duszę dorosłej kobiety i która dziewczynką pozostała na zawsze, zamknięta w kartach książki. Dla ludzi zawsze była Alicją i nikim innym. Nie mogli jednak oni wiedzieć, jak bardzo było to dla niej bolesne. Książka jest pełna takiego subtelnego smutku, wydobywającego się z wnętrza narratorki, czyli Alicji.

Gorąco polecam "Alicję w krainie rzeczywistości". Niesamowita książka, bardzo dobrze napisana i pozwalająca spojrzeć na klasykę literatury dziecięcej z innej perspektywy. I chociaż w znacznej większości jest fikcją literacką, jest napisana tak, że ma się wrażenie, iż to stuprocentowa prawda.

Mam tylko jedno zastrzeżenie. Tłumaczenie tytułu dobrze oddaje ducha książki, jednak oryginalny miał w sobie to coś, co sprawiało, że był idealny. "Alice I have been".

"Alicji w Krainie Czarów" można nie czytać, ale w świadomości mamy już zakorzenioną małą dziewczynkę, która wpada do króliczej nory, Szalonego Kapelusznika, uśmiechającego się kota, bezwzględną królową i białego królika. Nie wątpliwie za sprawą Tima Burtona nabrała ona czegoś specjalnego, czego nie ma w samej książce.

I właśnie czytając "Alicję w krainie rzeczywistości",...