"Wspomnienia. Wiersze. Opowiadania." to najtrudniejsza książka jaką dotychczas przeczytałam. Nigdy specjalnie nie interesowałam się literaturą wojenną, tłumaczyłam ten brak zainteresowania właśnie ową 'trudnością' i nadmierną wrażliwością. Konfrontację z Borowskim przeżyłam więc szczególnie.
Każdy z pokolenia Kolumbów, z ludzi uczestniczących w II wojnie światowej, z ocalałych wreszcie - każdy miał swój sposób na wyrażenie niewyrażalnego. Dla mnie sposób Borowskiego jest naprawdę wymowny. Nie konstruuje on w opowiadaniach zanadto skomplikowanych postaci, nie rozpisuje biografii i nie tworzy zawiłych drzew genealogicznych. Pokazuje człowieka wrzuconego w dane miejsce dziejącej się historii, ukazuje jego postępowanie. Bez ocen, bez usprawiedliwień. Naga prawda.
To nie jest "lekki" zbiór opowiadań, który da się przeczytać na jeden raz. To nie jest pean człowieka. To nie jest proza, którą się zapomni po zamknięciu lektury. To nie jest poezja afirmująca świat.
To zbiór, w których wszystko kojarzy się z degradacją, ze śmiercią. To wspomnienia, w których obiektem porównania nie są piękne barwy przyrody a trupi kolor. To opowiadania, które powołują się na zapachy, jakich nie jest się w stanie wyobrazić. Te opowiadania wywołują wstręt, współczucie, obrzydzenie, litość, nienawiść, żal, zawiść. Czasem może drgnąć kącik ust. Czasem popłynie łza. Najczęściej nie pojawi się słowo komentarza. Pozostanie osłupienie.

"Wspomnienia. Wiersze. Opowiadania." to najtrudniejsza książka jaką dotychczas przeczytałam. Nigdy specjalnie nie interesowałam się literaturą wojenną, tłumaczyłam ten brak zainteresowania właśnie ową 'trudnością' i nadmierną wrażliwością. Konfrontację z Borowskim przeżyłam więc szczególnie.
Każdy z pokolenia Kolumbów, z ludzi uczestniczących w II wojnie światowej, z...