Moja pierwsza myśl po skończeniu „Kto zabrał mój ser” brzmiała: „Dlaczemu, no dlaczemu takie dupne książki na takim pięknym papierze drukują? To klasykę na makulaturze potrafią wydrukować, a tu taką historyjkę od siedmiu boleści i piątego smutku na takim papierze i taką ładną czcionką wydrukowali.”

Ja mam poważny problem z tymi wszystkimi „prostymi, a zarazem mądrymi, alegorycznymi przypowieściami, odkrywającymi najgłębsze prawdy o zmianach dokonujących się w naszym życiu”* - takie historie po prostu do mnie nie trafiają. I cholernie mnie przy okazji irytują. Być może mam jakieś nie do końca uświadomione skłonności do umartwiania się, ale od czasu do czasu sięgam jednak po tego typu literaturę. Na ogół jest to spowodowane tym, że ktoś z moich znajomych zachwyca się tym czy innym dziełem. I za każdym razem nie znajduję tam niczego, czego bym wcześniej nie wiedziała, a sposób podania prawd objawionych na ogół jest do bólu infantylny.

Jednakowoż, dopuszczam możliwość, że istnieją ludzie, którym takie książki są potrzebne, bo może pewne truizmy wydrukowane na cudownym papierze czcionką przyjazną dla oczu, dotrą do nich lepiej niż dobre rady na życie rodziców czy przyjaciół. Właśnie ze względu na takie osoby staram się pohamować moje krytykanckie zapędy.

„Kto zabrał mój ser”, na tle podobnych publikacji, które miałam okazję przekartkować, wcale nie jest taki najgorszy. Zawiera dwie bardzo ważne prawdy: trzeba nauczyć się śmiać samemu z siebie i gdy nadejdą zmiany nie można siedzieć i biadolić nad sobą, tylko trzeba ruszyć tyłek, pokonać swoje obawy i wyruszyć na poszukiwanie „Nowego sera”.

Mimo wszystko nie mam sumienia, by tę książkę komukolwiek polecić.

*cytat z okładki

Moja pierwsza myśl po skończeniu „Kto zabrał mój ser” brzmiała: „Dlaczemu, no dlaczemu takie dupne książki na takim pięknym papierze drukują? To klasykę na makulaturze potrafią wydrukować, a tu taką historyjkę od siedmiu boleści i piątego smutku na takim papierze i taką ładną czcionką wydrukowali.”

Ja mam poważny problem z tymi wszystkimi „prostymi, a zarazem mądrymi,...