„Niektóre książki mają nie tylko klimat, ale i smak – na przykład pachnącego bazylią spaghetti jedzonego w gronie ukochanych osób. Oto jedna z takich książek” - tak zachęca nas wydawca do sięgnięcia po „Kuchnię Franceski” Petera Pezzellego. I pewnie pierwsze skojarzenie czytelnika powędruje w stronę powieści „Zupa z granatów” Marshy Mehran, w której irańska autorka pisze smakiem, a aromaty płynące z oryginalnych perskich dań wyczarowywanych przez Mardżan- główną bohaterkę -upajają i pobudzają wyobraźnię oraz drażnią przyjemnie kubki smakowe. Na dodatek w książce Marsha umieściła pomiędzy rozdziałami oryginalne przepisy tradycyjnej kuchni perskiej, więc odbiorca może empirycznie sprawdzić, co też w tych potrawach jest takiego, że wszyscy mieszkańcy Ballinacroagh zakochali się w siostrze Aminpur. A jak jest u Pezzellego? Przepisy, owszem, znajdują się wprawdzie na końcu książki, ale to jedyne, co łączy „Kuchnię Franceski” z „ Zupą z granatów”. Pezzelli nie potrafi wyczarować tak niesamowitego klimatu, jak Mehran. Jego książka pozbawiona jest sensualnych opisów, a jeśli już się o nie autor pokusi, to są one zbyt ubogie, by poruszyć nasze ślinianki. Ale w tej powieści chyba nie o to chodzi.
Franceska - wdowa, która ma trójkę dorosłych dzieci, ale jej latorośle rozjechały się po świecie, założyły własne rodziny, a nasza bohaterka odczuwa coraz bardziej dotkliwie samotność. Jedynie Joey – jej syn - nie ożenił się i od czasu do czasu ją odwiedza. Francesca jest zbyt energiczna, by siedzieć w domu i robić na drutach, jak to babciom przystoi. Siedzi w niej tęsknota za tym, by znów być komuś potrzebną, jej instynkt macierzyński nie został zaspokojony i marzy o domu pełnym dzieci i wnucząt. Franceska jest katoliczką, osobą o mocnym moralnym kręgosłupie, ceniącą tradycje, a przede wszystkim rodzinne więzi. Wydaje się być trochę nieprzystosowana do dzisiejszego świata, w którym wszystko pędzi na złamanie karku. Bohaterka nadal robi zakupy w małym sklepiku pod domem, stroniąc od hipermarketów, nie mieści jej się w głowie, że można wysyłać e-maile zamiast tradycyjnych listów ze znaczkiem pocztowym. Jest też, a może przede wszystkim, utalentowaną kucharką – gotowanie ma we krwi, jakby urodziła się w kuchni. Potrafi wyczarować z resztek, które znajdzie w spiżarni potrawy, zaspokajające wymagania nawet najbardziej wybrednych smakoszy. Problem w tym, że nie ma komu gotować. Do momentu, gdy wpada na szalony pomysł...
Loretta – matka samotnie wychowująca dwójkę dzieci : 11-letnią Penny i 9-letniego Willa. Dawid- ojciec rodzeństwa, zostawił Lorettę, ponieważ musiał „odnaleźć siebie”. I odnalazł- w ramionach innej kobiety. Loretta od tej pory żyje marzeniami o romantycznej miłości, ale na horyzoncie nie pojawia się nikt szczególny. Kobieta pracuje w firmie prawniczej jako asystentka i ma mnóstwo obowiązków. Poza tym sama musi utrzymać rodzinę, więc pracuje dużo. Odbija się to na dzieciach i domu. Jej mieszkanie przypomina miejsce, po którym przeszedł huragan, Loretta nie ma czasu gotować, więc kupuje gotowe produkty, które trzeba włożyć tylko do mikrofalówki. Przychodząc z pracy nie ma już siły na nic, więc jakiekolwiek budowanie więzi rodzinnych jest mało realne. Do momentu, gdy wpada na genialny pomysł...
Podsumujmy : Francesca, którą samotność wpędza w depresję i Loretta, która potrzebuje opiekunki do dzieci – nietrudno się domyślić jaki będzie finał tej historii. Starsza bohaterka znajduje rodzinę, której stwarza prawdziwy dom, dzieciaki ją kochają jak własną babcię- Loretta zaś uzyskała od losu powierniczkę, choć początki nie były łatwe.
Opowiedziana przez Pezzellego historia jest do bólu przewidywalna, niczym nas autor nie zaskoczy, na dodatek zasypie nas banalnymi pouczeniami rodem z osiemnastowiecznych podręczników dobrego wychowania. Ale czy to ważne? Owszem „Kuchnia Franceski” to literatura z niższej półki, nic szczególnego, ale ile można zaczytywać się prozą wysokoartystyczną? Książka Pezzellego to świetna lektura na wakacje. Tematyka lekka, podana w przystępny, nieskomplikowany sposób, bez żadnych postmodernistycznych zabaw z formą, pozwala odetchnąć i zanurzyć się w świat dobrych i ciepłych uczuć oraz aromatów płynących prosto z włoskiej kuchni.

„Niektóre książki mają nie tylko klimat, ale i smak – na przykład pachnącego bazylią spaghetti jedzonego w gronie ukochanych osób. Oto jedna z takich książek” - tak zachęca nas wydawca do sięgnięcia po „Kuchnię Franceski” Petera Pezzellego. I pewnie pierwsze skojarzenie czytelnika powędruje w stronę powieści „Zupa z granatów” Marshy Mehran, w której irańska autorka pisze...