Tima, a raczej Philipa poznałam osobiście pewnego majowego popołudnia.
Opis z tyłu książki to prawda, cytuje "Moje życie jest równie pokiereszowane jak moja twarz. Choćby mój nos."
Czytając te wspomnienia kilka lat temu, pierwszy raz, bałam się sprawdzać jak ten człowiek autentycznie wygląda. Quasimodo, nasunęło mi się na myśl, gdy po jakimś czasie odważyłam się wpisać owo nazwisko w googlach.
A potem znów wróciłam do tej książki. Po części z obowiązku, bo głupio było iść na spotkanie z autorem pamiętając zaledwie dwa epizody z jego autobiografii.
To zadziwiające, jak ta książka jest przerażająca. Włos jeży się na plecach i rękach, kiedy czyta się te wszystkie przeżycia. Za pierwszym razem, pytałam tylko "Czy to wszystko wydarzyło się naprawdę?! Czy jeden człowiek mógł aż tyle przeżyć?!" Okazuje się, że tak.
Mało tego, blizny tych przeżyć widać dziś na ciele tego 50 letniego mężczyzny. Na spotkaniu z nim analizowałam, jak wyglądają jego ręce postura, itd. Dla samej siebie z ciekawości.
Tim ma niesamowitą zdolność patrzenia ludziom prosto w oczy, potrafi przytrzymać wzrok bardzo długo, a z jego oczu biją ciepło i iskry nadziei. Po spotkaniu podeszłam i uściskałam go mocno, bo zobaczyłam w nim niesamowicie wartościowego człowieka. Jego autobiografia pomogła mi przejść przez pewnego rodzaju nienawiść w stosunku do mojego ojca (spowodowaną zaniedbaniem, brakiem komunikacji). Tim wybaczył swojemu ojcu, to, że znalazł się na dnie życia społecznego, bez perspektyw na przyszłość, bez miłości. Gdzie ja mogę nienawidzić swojego w zestawieniu z innymi ludźmi?! A jednak mogłam. A ta oto lektura pomogła mi w jakimś stopniu wybaczyć. Samo spotkanie z Timem dało do zrozumienia, że w rzeczywistości trudno jest kochać. Ale trzeba, bo tylko autentyczna szczera i czysta miłość potrafi zrzucić kajdany naszych przeżyć. Tim spotkał wielu ludzi na swojej drodze. Ludzi z marginesu, czy też na pewnej stopie publicznej. Wszyscy nauczyli go czego innego. A on sam dzięki tym lekcjom wyszedł na silnego człowieka, człowieka miłości. I po lekturze spyta ktoś, skąd w nim wiara w Boga,który przecież dopuścił to tej tragedii?
Tim doskonale zdał sobie sprawę z tego, że Bóg nie ma nic do wolnej woli człowieka, On tylko sprawia nam prezenty z które można przyjąć lub nie. I przyjął. Szanse od sędziny, miłość od niepełnosprawnych, spokój od Jezusa, sakramenty od księdza, dziewczynę (żonę) z dobrego domu.
Książka choć drastyczna, ukazuje wielką miłość podaną na małych tackach, której normalnie nie dostrzegamy. Polecam, warto przetrawić temat.

Tima, a raczej Philipa poznałam osobiście pewnego majowego popołudnia.
Opis z tyłu książki to prawda, cytuje "Moje życie jest równie pokiereszowane jak moja twarz. Choćby mój nos."
Czytając te wspomnienia kilka lat temu, pierwszy raz, bałam się sprawdzać jak ten człowiek autentycznie wygląda. Quasimodo, nasunęło mi się na myśl, gdy po jakimś czasie odważyłam się wpisać...