Niestety nie zachwyciły mnie te opowiadania.
Po pierwsze autor chyba nie do końca rozumie, że opowiadanie to nie to samo co pierwszy rozdział powieści, na którą nie starczyło weny.
Po drugie, co ważniejsze, tak naprawdę Carroll na nic nie próbuje odpowiedzieć, snuje tylko jakieś niezbyt zresztą głębokie hipotezy o naturze rzeczy i w tej rzeczywistości osadza bohaterów. Swoją drogą nic nowego, bo wszystkie jego książki oparte są na tym schemacie. Niestety te hipotezy nie tłumaczą nic, a nawet na żadne pytanie nie próbują odpowiedzieć. Pozostawiają tylko niedosyt i kolejne pytania. Podejrzewam, że autor nie zna na nie odpowiedzi i nie ma żadnej głębszej koncepcji. Ot wymyśla z kapelusza jakąś bzdurę typu każdy jest częścią całości, niektórzy są częścią Boga, jesteśmy w parach, trójkach, czwórkach... No jasne, fajnie, tylko co z tego? Ano niewiele. Czujemy się wyruchani niczym klient burdelu sióstr Urszulanek.
Po trzecie, nie przekonują mnie zachowania bohaterów, którym wystarcza kilka godzin, żeby uwierzyć w koncepcję świata totalnie "od czapy". Może nie o to chodzi, żeby teraz przez 100 stron kogoś przekonywać, ale jednak wychodzi bardzo niewiarygodnie.

Są i pozytywy. Styl wciągający, świetne dygresje i obserwacje ludzkich zachowań, stopniowe odkrywanie przed czytelnikiem świata to na pewno mocne strony autora.

Niestety nie zachwyciły mnie te opowiadania.
Po pierwsze autor chyba nie do końca rozumie, że opowiadanie to nie to samo co pierwszy rozdział powieści, na którą nie starczyło weny.
Po drugie, co ważniejsze, tak naprawdę Carroll na nic nie próbuje odpowiedzieć, snuje tylko jakieś niezbyt zresztą głębokie hipotezy o naturze rzeczy i w tej rzeczywistości osadza bohaterów....