"Sedno rzeczy" to klimatyczna opowieść o alienacji, niemożności bliskości. Temat to w literaturze oklepany, ale należy wziąć poprawkę na wiek powieści, wynoszący równo 99 lat, a także na specyfikę japońskiej kultury, w której warunkach alienacja jednostki zdaje się dobitniejsza, a niemożność bliskości bardziej niemożliwa, co czyni powieść Natsume, pospołu z charakterystycznym stylem, bardzo sugestywną na tle konkurencji. Styl ten, prosty, suchy, psychologizujący, stanowi wypadkową między pisarstwem Murakamiego (przynajmniej tym z "Norwegian Wood") a manierą Myśliwskiego (choć bez charakteryzującego tego ostatniego pędu do uczynienia z każdego zdania funkcjonującej również osobno sentencji), co powinno przysporzyć "Sednu rzeczy" wielu zwolenników, z dość zdecydowanym wyłączeniem podpisanego poniżej.
Mój osobisty problem z tą prozą nie leży wcale w niekompetencji autora, bo tekst powieści jest bardzo dopracowany, a jej konstrukcja - z zaskakującym wprowadzeniem wątku epistolarnego - musi budzić wręcz podziw. W żaden sposób nie potrafię jednak identyfikować się z rozterkami dwóch głównych bohaterów - nie doświadczam na własnej skórze konfliktu pokoleń, nie potrafię zrozumieć u bliźniego braku woli, obcy jest mi skrajny pesymizm, wreszcie - etyka w wydaniu czarno-białym razi mnie swoją naiwnością. Winni są również ci czarodzieje słowa, którzy uczynili prozę europejską niejako barokową i bardzo mnie rozpuścili.
Podsumowując - polecam i nie polecam.

"Sedno rzeczy" to klimatyczna opowieść o alienacji, niemożności bliskości. Temat to w literaturze oklepany, ale należy wziąć poprawkę na wiek powieści, wynoszący równo 99 lat, a także na specyfikę japońskiej kultury, w której warunkach alienacja jednostki zdaje się dobitniejsza, a niemożność bliskości bardziej niemożliwa, co czyni powieść Natsume, pospołu z...