Będę szczera-nigdy w życiu nie wpadłabym samodzielnie na zakup tej książki. Wpadła mi w ręce przy okazji wizyty w bibliotece, a ponieważ tytuł wydał mi się zabawny i zasugerował, iż wiedzieć będę co autor miał na myśli:-), Wypożyczyłam więc,nie łudząc się jednak, że zrobi na mnie większe wrażenie.
Okazało się jednak już po stronach kilku, że mam w dłoniach dzieło nie tylko pouczające i dowcipne, ale i mądre. Rzadkość to, moi drodzy, nieprawdaż?

Jako właścicielka kota przyniesionego z podwórka przez moje "bardzo płaczące" dziecko, kota, który w dzień adopcji wydawał się najbrzydszym stworzeniem świata, uważam, że fragmenty tej autobiografii powinny zostać wpisane w kanon lektur obowiązkowych nie tylko dla dzieci, ale i dla ich rodzicieli.
Dorota Sumińska pióro ma lekkie, jednak jest to osoba konkretna, rzeczowa, więc nie da się ominąć rachunku własnego sumienia, gdy tak wędrujemy przez kolejne rozdziały. Jakim jestem człowiekiem? Dokąd zmierzam z tą swoją odwieczną potrzebą brania?
Nie należę do osób nadmiernie uduchowionych, jednak ta książka uderzyła w czułą stronę. To dobrze, to dobrze, że jestem w stanie jeszcze czuć..

Będę szczera-nigdy w życiu nie wpadłabym samodzielnie na zakup tej książki. Wpadła mi w ręce przy okazji wizyty w bibliotece, a ponieważ tytuł wydał mi się zabawny i zasugerował, iż wiedzieć będę co autor miał na myśli:-), Wypożyczyłam więc,nie łudząc się jednak, że zrobi na mnie większe wrażenie.
Okazało się jednak już po stronach kilku, że mam w dłoniach dzieło nie tylko...