Dawno nie miałam takiej zabawy podczas lektury jakiejś książki jak właśnie przy pierwszym czy drugim tomie „Frankensteina” Deana Koontza. Zarówno w „Synu marnotrawnym" jak i „Mieście nocy" liczyła się dla mnie forma, treść odpłynęłam n dalszy plan, chociaż też była nie do pogardzenia. Nie przeszkadzały mi króciutkie, często na dwie- trzy strony- rozdzialiki, czytało mi się lekko i bardzo przyjemnie a dialogi stanowiły chwilami mistrzostwo świata. I pomimo, że treścią przewodnią była tematyka, która nie interesuje mnie zupełnie, jako realistka twardo stąpam po ziemi i Nowi Ludzie czy inne stwory mnie nie bawią, tutaj z niecierpliwości śledziłam losy kilku bohaterów, których szczerze polubiłam, a stało się tak dlatego, iż zostali oni świetnie wykreowani. Jedyną wadą cyklu jest fakt, że trylogia (notka z okładki pierwszego tomu) składa się z dwóch tomów. Czyli w planie był i kolejny tom, który wyjaśniłby zakończenie historii, niestety, urwanej w połowie ujęcia. I taki stan trwa już dziesięć lat. Szkoda. Za to ujmuje co najmniej jedną gwiazdkę.

Dawno nie miałam takiej zabawy podczas lektury jakiejś książki jak właśnie przy pierwszym czy drugim tomie „Frankensteina” Deana Koontza. Zarówno w „Synu marnotrawnym" jak i „Mieście nocy" liczyła się dla mnie forma, treść odpłynęłam n dalszy plan, chociaż też była nie do pogardzenia. Nie przeszkadzały mi króciutkie, często na dwie- trzy strony- rozdzialiki, czytało mi się...