Taka sobie. Na minus za dużo polityki , a za mało kryminału

Taka sobie. Na minus za dużo polityki , a za mało kryminału

Najważniejszym słowem we wspólczesnej produkcji literackiej jest "target". Nie - kompozycja, nie styl i język, nie nowatorstwo, nie fabuła nawet (chociaż, zauważam, większość czytelników, nawet na "lubimyczytac.pl", ocenia książki według wartkości akcji, im szybciej, tym lepiej). A właśnie - target czyli określona grupa społeczna, do ktorej książka jest adresowana, która wyda kilkanaście euro czy kilkadziesiąt złotych i później może nawet gdzieś tę książkę pochwali.

Mary Higgins Clark taką grupę znalazła, gdyż produkuje swoje ksiażki z szybkością Mroza i sprzedaje w nakladzie jeszcze większym. Można domniemywac, że odbiorcami jej książek są panie i panowie (głównie chyba jednak panie) w średnim wieku, którzy lubią popatrzeć na tzw.wielki świat gdzieś miedzy polityką, światem mediów i celebrytami, lubią średnio zawiłe historie kryminalne, ale najwazniejsze - aby historie te miały szczęśliwe zakończenie.

I "Milczący świadek" doskonale się w taki schemat wpisuje. Intryga tej powieści kryminalnej nie jest szczególnie skomplikowana, gdyż gdzieś tak po przeczytaniu jednej trzeciej tekstu wszystko jest już wiadome. Bohaterowie dzielą się na typy zgodnie z szablonami, z których jeden musi być tym "czarnym ludem" (w tej powieści jest nim akurat szofer ambitnej senator Jennings, ktora o mały włos a zostałaby wiceprezydentem USA),lecz większość to dobrzy, szlachetni, patriotyczni Amerykanie.

Jest trauma z dzieciństwa, jest morderstwo (a nawet kilka). Są, oczywiście, drogie stroje z boutique'ów, kobiety są piękne (nie wiem tylko dlaczego, za kanon piękna autorka uznaje kobiety jak pływaczki: o szerokich ramionach i wąskich biodrach),mężczyźni szalenie przystojni, serwowane dania i trunki sa wytworne (oczywiście, w rozumieniu autorki, która za szczyt takiej wytwornosci uznaje np. picie whisky z wodą sodową, cytryną i wielką iloscią lodu - co u normalnego Szkota, a oni się na whisky znają, wywołałoby torsje). U Pani Clark przykładem takiego szpanu są także np. seledynowe obrusy na uroczystej kolacji w Białym Domu :-) :-) Wyobrażacie sobie? Seledynowe obrusy!!! To mniej więcej tak, jakby do smokinga ubrać adidasy.

Język użyty w powieści przez panią M.H.Clark odpowiada całości. Przeczytajcie to zdanie: "To było wielkie przeżycie, czuć mocny uścisk dłoni najpotężniejszego człowieka na świecie" (o przywitaniu sie z prezydentem USA). Jeśli to nie jest najczystszej wody grafomania, to co to jest?

Niemniej, "target" został określony prawidłowo, jego gusta okreśone i pod te gusta powstała ta i inne książki pani Mary Higgins Clark.

I interes się kręci.

Najważniejszym słowem we wspólczesnej produkcji literackiej jest "target". Nie - kompozycja, nie styl i język, nie nowatorstwo, nie fabuła nawet (chociaż, zauważam, większość czytelników, nawet na "lubimyczytac.pl", ocenia książki według wartkości akcji, im szybciej, tym lepiej). A właśnie - target czyli określona grupa społeczna, do ktorej książka jest adresowana, która...

Stopniowanie napięcia tym razem M.H. Clark nie bardzo wyszło. Trwało po prostu za długo i czytelnik czuje się już znużony zanim nastąpi eksplozja wydarzeń. Niby wiadomo, że gdzieś w tle czai się zło, że w którymś momencie ujawni się ono ale przez większość akcji jest ono głęboko ukryte i jego ujawnienie ma miejsce zbyt późno.
Fabuła, jak zwykle u Mary Higgins Clark skonstruowana bezbłędnie. Bohaterowie nakreśleni wyraziście. Jednakże od początku senator Abigail Jennings nie zyskuje sympatii czytelnika co wypacza trochę kanon kryminału czy thillera gdyż to ona w końcu wraz ze swoim zaufanym Tobym Gorgone okazują się czarnymi charakterami. Zasługą powieści jest ukazanie polityki waszyngtońskiej od strony kulis, wyjaśnienie dla niezorientowanych czytelników meandrów dochodzenia do zaszczytów i władzy/ Jednak to trochę za mało żeby książkę ocenić wysoko.

Stopniowanie napięcia tym razem M.H. Clark nie bardzo wyszło. Trwało po prostu za długo i czytelnik czuje się już znużony zanim nastąpi eksplozja wydarzeń. Niby wiadomo, że gdzieś w tle czai się zło, że w którymś momencie ujawni się ono ale przez większość akcji jest ono głęboko ukryte i jego ujawnienie ma miejsce zbyt późno.
Fabuła, jak zwykle u Mary Higgins Clark...

Jedna ze słabszych pozycji pani Clark. Szybko się nudziłam, gubiłam wątek a motyw kryminalny był zepchnięty na jakiś bardzo daleki plan. Więcej było gloryfikacji pani senator niż tego, co wydarzyło się dawno temu i dlaczego dziennikarka dostaje ostrzeżenia.
Ogólnie? Nie polecam.

Jedna ze słabszych pozycji pani Clark. Szybko się nudziłam, gubiłam wątek a motyw kryminalny był zepchnięty na jakiś bardzo daleki plan. Więcej było gloryfikacji pani senator niż tego, co wydarzyło się dawno temu i dlaczego dziennikarka dostaje ostrzeżenia.
Ogólnie? Nie polecam.

Pat Traymore jest najwyrażniej dobrą dziennikarką, bowiem to właśnie jej powierzono nakręcenie dokumentalnego filmu o życiu i pracy senator Abigail Jennings. Sprawa jest o tyle ważna, że pani senator być może już wkrótce zostanie wybrana przez prezydenta na wice-prezydenta - film może zatem przysporzyć jej większe poparcie społeczeństwa. Dziennikarka przenosi się zatem do Waszyngtonu by być bliżej pani Jennings.

W pewnym sensie przeprowadzka do Waszyngtonu jest dla Pat powrotem do przeszłości. Jako dziewczynka mieszkała tam, jej ojciec był również liczącą się osobą w politycznym światku. Jednak na rodzinnym życiu położyła się długim cieniem tragedia. Doszło w domu do tragedii w wyniku której zginęli obydwoje rodzicie Pat, a ona sama ledwo uszła z życiem. Policja skłoniła się do teorii, że to ojciec był winny i dopuścił się tak potwornego czynu. Pat jednak wierzy, że ta teoria nie jest prawdziwa i będzie się starała dotrzeć to tego, co tak naprawdę wydarzyło się w jej rodzinnym domu w przeszłości.

Ścigana przez dziwne wspomnienia, w poczuciu zagrożenia - ktoś bowiem zaczął ją straszyć anonimami i nawet włamał się do jej domu - Pat postanawia za wszelką cenę zamieszkać na dobre w starym miejscu i liczy na to, że uda jej się przypomnieć zdarzenia z owego feralnego wieczoru. Jednocześnie zaczyna skrupulatnie grzebać w przeszłości pani senator, co niekoniecznie spotyka się z jej uznaniem. Pewny rzeczy jednak ukryć się nie da nawet po wielu latach.

Dobry kryminał z początków pisarskiej kariery Mary Higgins Clark. Czasami straszny i mocno trzymający w napięciu jak na thriller przystało. Podziwiam główną bohaterkę, że tak nieustraszenie wałczyła o odkrycie prawdy i niestrudzenie ignorowała pogróżki dotyczące jej życia - ja bym ani jednej nocy nie spędziła w starym domu wiedząc, że ktoś na mnie dybie :). Miła rozrywka i ciekawa historia o pięciu się na szczyt władzy, tak prawie po trupach do celu...

Pat Traymore jest najwyrażniej dobrą dziennikarką, bowiem to właśnie jej powierzono nakręcenie dokumentalnego filmu o życiu i pracy senator Abigail Jennings. Sprawa jest o tyle ważna, że pani senator być może już wkrótce zostanie wybrana przez prezydenta na wice-prezydenta - film może zatem przysporzyć jej większe poparcie społeczeństwa. Dziennikarka przenosi się zatem do...

„Milczący świadek” dla odmiany, nie jest taki zły. Patricia Traymore (Patrycja Starajsiębardziej?) jako dziecko nie tylko była świadkiem tragedii swoich rodziców, ale i sama cudem uniknęła śmierci. Po latach wraca do domu, w którym ojciec najpierw zabił jej matkę, a potem siebie i postanawia przypomnieć sobie wydarzenia feralnego wieczoru. Pretekstem do powrotu jest nowa praca panny Traymore – ma zrealizować film o życiu senator Abigail Jennings. A komuś jest bardzo nie na rękę, aby ten film w ogóle powstał.
Ta opowieść jest… ciekawa i nawet trzyma w napięciu. Bohaterowie nie są nieskazitelnie dobrzy, ani też do gruntu źli. Mamy psychopatę religijnego (ten wątek mógłby być bardziej rozbudowany),medium, senatora po przejściach i jeszcze kilka osób, które są mniej lub bardziej istotne dla fabuły.
Jak zawsze, najgorzej jest u pani Clark z zakończeniem. Jest dużo huku i mało wyjaśnień. W sumie to nigdy jej zakończenia mi się nie podobały…

„Milczący świadek” dla odmiany, nie jest taki zły. Patricia Traymore (Patrycja Starajsiębardziej?) jako dziecko nie tylko była świadkiem tragedii swoich rodziców, ale i sama cudem uniknęła śmierci. Po latach wraca do domu, w którym ojciec najpierw zabił jej matkę, a potem siebie i postanawia przypomnieć sobie wydarzenia feralnego wieczoru. Pretekstem do powrotu jest nowa...

Świetna książka, którą czytałam z zapartym tchem. :)

Świetna książka, którą czytałam z zapartym tchem. :)

Książka tak mnie wciągnęła,że przeczytałam ją w jeden dzień:)polecam

Książka tak mnie wciągnęła,że przeczytałam ją w jeden dzień:)polecam

Jeśli lubisz dobrą sensację to ta książka Ciebie nie zawiedzie. Dobre wyważenie pomiędzy napięciem i akcją. Polecam

Jeśli lubisz dobrą sensację to ta książka Ciebie nie zawiedzie. Dobre wyważenie pomiędzy napięciem i akcją. Polecam

Nie przepadam za kryminałami z polityką w tle, ale ta książka nie jest zła. Dla mnie chwilami przynudza i nuży, za dużo polityki, za mało akcji, ale jak już wspomniałam to nie jest mój tym książki, więc nie wystawiam oceny.

Nie przepadam za kryminałami z polityką w tle, ale ta książka nie jest zła. Dla mnie chwilami przynudza i nuży, za dużo polityki, za mało akcji, ale jak już wspomniałam to nie jest mój tym książki, więc nie wystawiam oceny.