Opowiadania z tego zbioru świetnie wpisują się w stworzony przez autora realizm peryferyjny. Bohaterowie to przede wszystkim ludzie z półświatka, ale nie tylko. Łączy ich głównie rzeczywistość przełomu lat 80. i 90. minionego wieku. Na tym tle szczególnie wyróżnia się pierwsze opowiadanie "Homo Polonicus". To najdłuższy utwór, którego sens najlepiej oddaje fragment: " Kapitalizm! Stasiu Bombiak nigdy nie zastanawiał się nad sensem tego słowa. Słowa, słowa! Tyle tej gadaniny! Była komuna i też jakoś się żyło. Przedtem okupacja i ludzie też dawali sobie radę. Niektórzy nawet chwalili. Słowa są po to, żeby człowiekowi w głowie mącić. Wierzył w zdrowy rozsądek i arytmetykę. Podparte to musi jeszcze być uporem, energią, przebiegłością.".

Oprócz tego dłuższego opowiadania mamy tu krótkie utwory, jakby szkice, spojrzenia zaledwie, ale i w nich Nowakowski okazuje się świetnym obserwatorem rzeczywistości.Bohaterowie robią duże wrażenie i niezmiennie przyciągają uwagę czytelnika, jak chociażby Pryszcz ze "Strzały amora" czy tytułowe postacie Czarna i Mała.

Całość napisana jest prostym, ale niepozbawionym literackiego wdzięku stylem. Nie ma tu niepotrzebnych słów. Dialogi i zapiski z przeżyć wewnętrznych postaci są naturalne, przekonujące, nie ma w nich miejsca na banał czy pretensjonalność.

Czyta się te opowiadania jednym tchem i z emocjami, zostawiając sobie miejsce na refleksje, które najczęściej są gorzkie, lecz do bólu prawdziwe.

W zbiorze tym autor kolejny raz jawi się jako znakomity znawca ludzkich dusz, pragnień i życiowych rozczarowań. Bardzo dobrze pisarz posługuje się ironią i sarkazmem, inteligentnym humorem, łącząc liryzm z dosadnością.

Polecam nie tylko miłośnikom prozy Marka Nowakowskiego. Ci, którzy nie mieli jeszcze okazji jej poznać, mogą spokojnie zacząć właśnie od tego zbioru.

Opowiadania z tego zbioru świetnie wpisują się w stworzony przez autora realizm peryferyjny. Bohaterowie to przede wszystkim ludzie z półświatka, ale nie tylko. Łączy ich głównie rzeczywistość przełomu lat 80. i 90. minionego wieku. Na tym tle szczególnie wyróżnia się pierwsze opowiadanie "Homo Polonicus". To najdłuższy utwór, którego sens najlepiej oddaje fragment: "...