Prawdopodobnie nie będzie to w ogóle obiektywna opinia. Dla wszystkich, którzy lubują się w prozie Moravii, Maraia czy Kundery, na pewno przypadnie do gustu. Książka nie jest obszerna, ledwie na jeden, góra dwa dni, ale przyjemnej lektury :) od siebie - polecam!

Prawdopodobnie nie będzie to w ogóle obiektywna opinia. Dla wszystkich, którzy lubują się w prozie Moravii, Maraia czy Kundery, na pewno przypadnie do gustu. Książka nie jest obszerna, ledwie na jeden, góra dwa dni, ale przyjemnej lektury :) od siebie - polecam!

To druga przeczytana przeze mnie książka Alberto Moravi, i ponownie zmusza mnie do pewnych refleksji. W „Kobieta leopard” autor przedstawia zgubne uczucie zazdrości. Do końca nie dowiadujemy się czy żona rzeczywiście zdradza Lorenza. Dowiadujemy się natomiast jak dwuznacznie postępuje on sam. No cóż zżerające uczucie zazdrości zatruwa spokojny z pozoru wyjazd ze znajomymi do Afryki. Świat i innych ludzi postrzegamy tylko poprzez nasze wady i zalety. Złodziej we wszystkich będzie widział złodzieja, a rozwiązły dostrzegać wszędzie będzie zdrady partnera.
Świetne nawiązanie do mitu o Kandaulesie, uświadomić nam może że chęć pochwalenia się czymś lub kimś wzbudzić może zazdrość innych i chęć posiadania przedmiotu pożądania. Moravia będący pod wielkim wpływem matki – gdzieś przeczytałem to w jego biografii – kolejny raz matka jawi się jako znawca natury kobiecej. Porównanie kobiety do kota, który w zamian za dom, jedzenie, i pieszczoty tak naprawdę pozwala na siebie jedynie patrzeć obdarzając nas swoją urodą. Czyż nie jest tak z niektórymi kobietami (tymi szczególnie pięknymi)?
Może postrzegam książkę przez własne przeżycia? Raczej tak, spotkałem jedną piękną kobietę, która właśnie zachowywała się jak opisany kot przez matkę Lorenza, potrafiła nawet zadrapać za wszystkie dobro, które – wydawało mi się – że ją obdarzałem. No cóż życie. Książka ukazuje relacje damsko-męskie i tylko szkoda, że nie została dokończona. Wprawdzie się kończy ale jakoś czuję, że zakończenie nie wyszło spod pióra Moravi.
Polecam

To druga przeczytana przeze mnie książka Alberto Moravi, i ponownie zmusza mnie do pewnych refleksji. W „Kobieta leopard” autor przedstawia zgubne uczucie zazdrości. Do końca nie dowiadujemy się czy żona rzeczywiście zdradza Lorenza. Dowiadujemy się natomiast jak dwuznacznie postępuje on sam. No cóż zżerające uczucie zazdrości zatruwa spokojny z pozoru wyjazd ze znajomymi...

Może to nie jest jedna z lepszych książek Moravii, ale trzeba mu przyznać, że konsekwentnie wykorzystuje "włoskiego ducha" w kreowaniu fikcji książkowej. Chodzi tu o relacje mąż-żona (a jak wiadomo, włoska żona siedzi w domu, zaś kochanka...) oraz dynamikę zazdrości.

Może to nie jest jedna z lepszych książek Moravii, ale trzeba mu przyznać, że konsekwentnie wykorzystuje "włoskiego ducha" w kreowaniu fikcji książkowej. Chodzi tu o relacje mąż-żona (a jak wiadomo, włoska żona siedzi w domu, zaś kochanka...) oraz dynamikę zazdrości.

Niestety, nie bardzo rozumiem zachwyty nad tym pisarzem. Dla mnie Moravia jest niewyżytym seksualnie facetem, który w każdej swojej książce tworzy te same problemy, najczęściej pisze o zdradzie lub przekonaniu o niej ze strony bohatera. Tak jest i tu. Dwie pary, które komplikują sobie dostatnie i nudne życie. Właściwie jest to obfitujący w dialogi sztucznie wytworzony problem niewierności, wynikający głównie z przywidzeń i podejrzeń.Można go ciągnąć w nieskończoność, pisarz na szczęście ograniczył te historie do stu kilkudziesięciu stron. O sto za dużo, moim zdaniem...

Niestety, nie bardzo rozumiem zachwyty nad tym pisarzem. Dla mnie Moravia jest niewyżytym seksualnie facetem, który w każdej swojej książce tworzy te same problemy, najczęściej pisze o zdradzie lub przekonaniu o niej ze strony bohatera. Tak jest i tu. Dwie pary, które komplikują sobie dostatnie i nudne życie. Właściwie jest to obfitujący w dialogi sztucznie wytworzony...

Średniak. Genialnie zawiązana fabuła z żenującym, powodującym zgrzytanie zębów zakończeniem. Postacie irytujące i papierowe, opisy słabe. Podszewka dewiacji raczej żenuje, niż intryguje. Dla mnie Moravia jest pisarzem grubo przereklamowanym.

Średniak. Genialnie zawiązana fabuła z żenującym, powodującym zgrzytanie zębów zakończeniem. Postacie irytujące i papierowe, opisy słabe. Podszewka dewiacji raczej żenuje, niż intryguje. Dla mnie Moravia jest pisarzem grubo przereklamowanym.

Historia nie porwała mnie, lecz czyta się szybko i dość przyjemnie. Za jakiś czas na pewno przeczytam coś jeszcze tego autora.

Historia nie porwała mnie, lecz czyta się szybko i dość przyjemnie. Za jakiś czas na pewno przeczytam coś jeszcze tego autora.