" Nie było wśród nas nikogo, kto by się cieszył, że się urodzi. Nie znosiliśmy rygorów egzystencji, niespełnionych marzeń, majestatycznych nieprawości świata, labiryntów miłości, ignorancji rodziców, umierania oraz zdumiewającej obojętności żyjących pośród zwyczajnego piękna wszechrzeczy. Czuliśmy, że ludzie są bez serca - wszyscy rodzą się ślepi, a zaledwie nieliczni uczą się widzieć."

Książka niezwykle, że tak to ujmę gęsta, pełna opisów wymagających nieprzeciętnej wyobraźni od czytelnika. Szalenie intrygująca, poruszająca odwieczne prawdy na temat ludzkiej egzystencji w sposób naprawdę nietypowy. Akcja tak przewrotna, że momentami można dostać zawrotów głowy (jak gdyby tytułowa droga bez dna), co jednak nadaje całości szczególny klimat, gdzie świat realny przeplata się z iluzją (choć czy to rzeczywiście iluzja można spekulować).
Głównym bohaterem jest Azaro (pierwotnie zwał się Łazarz), chłopiec mieszkający wraz z matką i ojcem w murzyńskim getcie. Rodzina żyję w skrajnej nędzy, dach przecieka im nad głową, szczury można uznać za stałych domowników, a najwykwintniejszym daniem jest paprykarz. Wszystko mogłoby wydawać się dość nużące, jednak to tylko pozorny opis tła akcji rozgrywającej się w tej książce, a to dlatego, że Azaro jest dzieckiem ze świata duchów, które cały czas usiłują ponownie ściągnąć go w zaświaty. Ale czy to prawda? Czy nie jest to efektem jego bujnej wyobraźni, a wszystko po to by nadać swojemu marnemu życiu metafizyczny sens i sprawić by było ciekawsze? Bo czyż nie prawdą jest iż "marzenie może być najwznioślejszym punktem całego życia"?

" Nie było wśród nas nikogo, kto by się cieszył, że się urodzi. Nie znosiliśmy rygorów egzystencji, niespełnionych marzeń, majestatycznych nieprawości świata, labiryntów miłości, ignorancji rodziców, umierania oraz zdumiewającej obojętności żyjących pośród zwyczajnego piękna wszechrzeczy. Czuliśmy, że ludzie są bez serca - wszyscy rodzą się ślepi, a zaledwie nieliczni uczą...