"Pana Tadeusza" złożyło mi się przeczytać dwukrotnie (pierwszy raz w 2010 roku). Muszę przyznać, że na początku odnosiłam się do niego trochę sceptycznie. Nie rozumiałam czemu akurat ten utwór zasłużył na tak wielkie uznanie i tak zaszczytny tytuł. Z góry zakładałam, że "Pan Tadeusz' zyskał taką sławę dzięki zawirowaniom politycznym i historycznym w latach 30. XIX wieku. Jednak po pierwszym przeczytaniu tej książki zmieniłam zdanie. Może przede wszystkim z powodu kunsztu Mickiewicza i sposobu jaki obrał, by napisać epopeję. Jest to, bowiem, utwór w całości wierszowany, a przy tym nie tracący sensu. Autor musiał zdobyć się na niewybrażalny wysiłek, by znajdować rymy do słów długich, mniej dźwięcznych, a przede wszystkim nietypowych. Do samej zaś fabuły nie ma większych zastrzeżeń. Kiedy przeczytałam ""Pana Tadeusza' po raz drugi zaczęłam dostrzegać subtelne niuanse, które poprzednim razem nie utkwiły mi w pamięci. W całym dziele czuć nieuchronność, przemijanie, kres, po prostu koniec tego, co kiedyś nazywano kulturą "panów-braci szlachty". Mickiewicz żegna się w tej epopei (nie bez bólu) z marzeniami o wolnej Rzeczpospolitej, zaczyna rozumieć, że zapał, odwaga i poświęcenie garstki ludzi już nie wystraczy. Smutne jest to epitafium - ostatnie tchnienie literackiego talentu Mickiewcza.

"Pana Tadeusza" złożyło mi się przeczytać dwukrotnie (pierwszy raz w 2010 roku). Muszę przyznać, że na początku odnosiłam się do niego trochę sceptycznie. Nie rozumiałam czemu akurat ten utwór zasłużył na tak wielkie uznanie i tak zaszczytny tytuł. Z góry zakładałam, że "Pan Tadeusz' zyskał taką sławę dzięki zawirowaniom politycznym i historycznym w latach 30. XIX wieku....