Uwielbiam książki Stanisławy Fleszorowej-Muskat jednak tym razem męczyłam się czytając "Piękną pokorę".

Jest to historia Rafała Radwanowicza, syna malarza, bratanka znanego pisarza. Chłopak o zielonych oczach i rozczochranej ciemnej fryzurze podoba się kobietom korzysta z ich uciech jak również ze swojego malarskiego talentu. Niestety porzuca studia nie zdając sobie sprawy, że dostanie powołanie do wojska. Próbuje przekonać stryja, aby swoimi znajomościami uwolnił go od żołnierskiej posługi. Los jednak ma dla Rafała inne plany czekają go 3 lata w marynarce wojskowej. Owa lektura przedstawiła mi punkt widzenia żołnierzy. Ich tęsknotę, walkę ze swoimi ułomnościami, pragnienia.

Osobę, którą najbardziej polubiłam to stryj, który rozwodził się już 4 razy, przeżył 5 lat na okręcie wojennym. Jego przemowa podczas przysięgi uświadomiła Rafałowi, dlaczego jest w wojsku a mnie otworzyła oczy że czasy w których żyjemy nie są bezpieczne.

Za dużo bohaterów, zdarzeń, opisów snów, które nie wiadomo gdzie się zaczynają to duży minus tej powieści. Uważam, że pomysł na stworzenie takiej pozycji był ciekawy, fabuła interesująca, ale zabrakło spójności w tych wszystkich wydarzeniach.
Paryż, Gdynia, obrazy, modelki, romanse, morze, musztra wojskowa, defilada oraz pokora to wszystko jest w powieści Pani Fleszerowej-Muskat

Uwielbiam książki Stanisławy Fleszorowej-Muskat jednak tym razem męczyłam się czytając "Piękną pokorę".

Jest to historia Rafała Radwanowicza, syna malarza, bratanka znanego pisarza. Chłopak o zielonych oczach i rozczochranej ciemnej fryzurze podoba się kobietom korzysta z ich uciech jak również ze swojego malarskiego talentu. Niestety porzuca studia nie zdając sobie...

Pierwszy rozdział tej książki mnie nie zachwycił, a przez początek drugiego zaczęłam się zastanawiać, czy jednak nie odpuścić sobie tej książki. Na szczęście tego nie zrobiłam. Z szczerością stwierdzam, że "Piękna pokora" jest naprawdę piękna.
Wewnętrzna przemiana bohatera najwyraźniej nigdy nie pozostanie zapomnianym motywem, ale nie można przejść obok niej obojętnie, kiedy dotyczy zmagań artysty - malarza, którego los rzucił 'na pożarcie' wojsku. To mógł być każdy z nas, przechodzień na ulicy, mężczyzna z kawiarni czy pasażer autobusy, siedzący dwa miejsca przede mną. Każdy z nich mógł mieć własne plany na życie, które stanęły pod znakiem zapytania, kiedy na ich drodze stanęła służba wojskowa. Postać Rafała zmienia się powoli, z uporem i żalem oddając to co chciał mieć na rzecz tego, co mu dano. Jego wewnętrzny sprzeciw walczy z narzuconą wolą, który to (wewnętrzny przeciw) rozpoznaję często u siebie. Być może właśnie dlatego tak łatwo przyszło mi wczuć się w bohatera tej książki.
"Piękna pokora" nie kończy się szczęście, marzenia głównego bohatera się nie spełniają. Może się nawet wydawać, że zamiast coś zyskać, stracił. Jednak czasami lepiej dostać to co się potrzebuje, a nie to co się chce. Rafał zdecydowanie potrzebował przejrzeć na oczy i to bez znaczenia, jakie wydarzenie/instytucja/człowiek miałoby mu je przynieść. Bo dokąd go doprowadziłyby go jego marzenia? Do związku z Katarzynką, w którym nawet nie potajemnie wzdychałby do kobiety, z której kompletnie nie znał, a która zakupem jego obrazów chciała zdobyć nie jego talent, ale coś zupełnie innego. Czy w Paryżu pełnym innych malarzy, Rafałowi by się poszczęściło? Czy malowanie hurtem różnych dzieł w końcu nie okazałoby się pracą bez krzty pasji i chęci? Kim stałby się w oczach stryja, jego jedynego krewnego, któremu na nim zależało?
Wojsko pozwoliło mu przejrzeć na oczy, zmniejszyć swoje ego a przy tym pozostać pewnym siebie młodym człowiekiem. Docenić swój talent i nie traktować obrazów, które wyszły spod jego dłoni jak nieistotnych przedmiotów przynoszące mu zarobek. Pieniądze nie są wszystkim, a w życiu przytrafiają się rzeczy, przed którymi należy się ukorzyć i to nie oznacza przegrać. Przecież zanim diament zamieni się w brylant musi zostać poddany obróbce.

Pierwszy rozdział tej książki mnie nie zachwycił, a przez początek drugiego zaczęłam się zastanawiać, czy jednak nie odpuścić sobie tej książki. Na szczęście tego nie zrobiłam. Z szczerością stwierdzam, że "Piękna pokora" jest naprawdę piękna.
Wewnętrzna przemiana bohatera najwyraźniej nigdy nie pozostanie zapomnianym motywem, ale nie można przejść obok niej obojętnie,...

Jakie to niedzisiejsze. Nie wierzę, że wtedy, kiedy ta powieść powstawała służba w wojsku była tak idealna, jak opisana przez Fleszarową-Muskat. Była jednak wciąż żywa pamięć wojny, ówcześni młodzi ludzie żyli wojennymi wspomnieniami rodziców, stąd służba w wojsku, a zwłaszcza w marynarce ("nie zna życia, kto nie służył w marynarce") zdawała się mieć większy sens niż dzisiaj. Dlatego, choć momentami przewidywalna do bólu, powieść wydaje mi się bardziej wiarygodna niż gdyby ją dziś napisać.

Jakie to niedzisiejsze. Nie wierzę, że wtedy, kiedy ta powieść powstawała służba w wojsku była tak idealna, jak opisana przez Fleszarową-Muskat. Była jednak wciąż żywa pamięć wojny, ówcześni młodzi ludzie żyli wojennymi wspomnieniami rodziców, stąd służba w wojsku, a zwłaszcza w marynarce ("nie zna życia, kto nie służył w marynarce") zdawała się mieć większy sens niż...

Najmniej ciekawa z dotychczas przeze mnie przeczytanych książek tej autorki. W skrócie jest to książka o miłości do LWP :). Myślę, że wielu pamiętających tamte czasy uzna tą ksiązkę "za wierutne bzdury". Jak to od jednej kropeczki na ekranie można pokochać LWP, mimo że zniszczyło ono głównemu bohaterowi karierę malarza, miłość (wujek weteran podebrał bratankowi dziewczynę)i przyjaciół. Wcisnęło człowieka kochającego przestrzeń, życie w ciasne wojskowe ramy na 3 lata zapomnienia i to niby wszystko dla Jego dobra.

Najmniej ciekawa z dotychczas przeze mnie przeczytanych książek tej autorki. W skrócie jest to książka o miłości do LWP :). Myślę, że wielu pamiętających tamte czasy uzna tą ksiązkę "za wierutne bzdury". Jak to od jednej kropeczki na ekranie można pokochać LWP, mimo że zniszczyło ono głównemu bohaterowi karierę malarza, miłość (wujek weteran podebrał bratankowi dziewczynę)i...

Książka, choć zaskakująca chwilami, jeśli chodzi o treść, to jednak wiem, że nie wrócę do tej książki i pewnie szybko o niej zapomnę. Niestety nie była to fascynująca lektura i bardzo długo się ją czytało.

Książka, choć zaskakująca chwilami, jeśli chodzi o treść, to jednak wiem, że nie wrócę do tej książki i pewnie szybko o niej zapomnę. Niestety nie była to fascynująca lektura i bardzo długo się ją czytało.

Chyba jedna mniej znanych i nie najlepszych książek autorki. Artysta malarz, wcielony do służby wojskowej zasadniczej-ciekawy temat i tylko z tej strony stanowi dla mnie wartość poznawczą, ponieważ akcja toczy się ponad pół wieku temu.

Chyba jedna mniej znanych i nie najlepszych książek autorki. Artysta malarz, wcielony do służby wojskowej zasadniczej-ciekawy temat i tylko z tej strony stanowi dla mnie wartość poznawczą, ponieważ akcja toczy się ponad pół wieku temu.