„Wilki Fenrydera” stanowią summa summarum udaną kondensację thrillera z elementami grozy i fantastyki.

Reprezentantem fantastyki jest postać Stwora – zjawiska będącego żywą projekcją najskrytszych ludzkich lęków. Mimo że preferuję lektury oparte na realizmie, tenże zabieg autora uważam za udany. Natomiast Covin w moim mniemaniu puścił (bardzo!) wodze fantazji, kreując tytułowego Fenrydera na tego, który pomógł przejąć władzę Hitlerowi w Niemczech, tego, za którego namową Fuhrer zaatakował Polskę w 1939r., tego, który przesądził o klęsce Adolfa, opuszczając go w 1941r., w końcu tego, który przewidział zamach na WTC oraz iracki kocioł. Jest to jedyny wątek powieści, w którym uśmiech ciśnie się na usta. Połączenie historii z fantastycznym stowarzyszeniem - moim zdaniem – tak słabe, że aż śmieszne.

W powieści dominuje element grozy, finał to istne apogeum strachu. Autor, niczym jego bohater Stanley, napisał pod tym względem dobry dreszczowiec, sprawiając, że deszcz (a mżawka to już na pewno) strachu zalewa czytelnika. Mną osobiście najbardziej wstrząsnął los Scotty’ego.

Do połowy książki nudzą zbędne wątki wydłużające i spowalniające fabułę. Jednak - jak się okazuje – są one tylko pozornie zbędne. Po połowie każdy puzzel łączy się w logiczną układankę.

Reasumując – polecam. Książka nie porywa, ale warto przeczytać i uświadomić sobie, że „każdy z nas nosi jakąś mroczną tajemnicę, tajemnicę równie cenną, co straszną, ponieważ tworzą ją nasze własne urojenia”.

„Wilki Fenrydera” stanowią summa summarum udaną kondensację thrillera z elementami grozy i fantastyki.

Reprezentantem fantastyki jest postać Stwora – zjawiska będącego żywą projekcją najskrytszych ludzkich lęków. Mimo że preferuję lektury oparte na realizmie, tenże zabieg autora uważam za udany. Natomiast Covin w moim mniemaniu puścił (bardzo!) wodze fantazji, kreując...