Bardzo dobry kryminał z śledztwem paranormalnym. Ciekawa zagadka i niezwykła opowieść o duchach. Autorka ma niewątpliwy talent do wymyślania ciekawych fabuł, które byłyby rewelacyjne, gdyby jej bohaterowie mieli w sobie iskrę życia. Niestety nie mają. Są kolejnym imieniem i zbiorem umiejętności paranormalnych przyporządkowanych do nego. Tak to jest, że niektórzy pisarze potrafią wykreować bohaterów, w których wierzymy, których kochamy albo nienawidzimy, ale mają w sobie to coś, co pozwala czytelnikowi ich widzieć. Hooper nie ma tego daru. Tworzy równe, interesujące i świetnie poprowadzone wątki. Potrafi zaskoczyć, potrafi przestraszyć, ale nie potrafi wykreować „żywych” bohaterów. W sumie książka może się podobać. Szkoda, że autorka z wykreowanych bohaterów nie wyciągnęła więcej, bo wtedy ta książka z tym pomysłem fabularnym i światem byłaby jeszcze bardziej emocjonująca i ciekawsza. Czyta się szybko i z dreszczykiem, więc warto.

Bardzo dobry kryminał z śledztwem paranormalnym. Ciekawa zagadka i niezwykła opowieść o duchach. Autorka ma niewątpliwy talent do wymyślania ciekawych fabuł, które byłyby rewelacyjne, gdyby jej bohaterowie mieli w sobie iskrę życia. Niestety nie mają. Są kolejnym imieniem i zbiorem umiejętności paranormalnych przyporządkowanych do nego. Tak to jest, że niektórzy pisarze...

Agenta FBI od 25 lat nęka we wspomnieniach niewyjaśnione mordertwo małej dziewczynki, którego dokonano w ustronnym, wiktoriańskim hotelu. Wyjaśnienie tej sprawy stało się poniekąd jego obsesją.
Młodą kobietę nękają koszmary i wizje dziecka, które zaginęło wiele lat temu na terenie należącym do hotelu. Oboje spotykają się w tejże wiktoriańskiej wypoczynkowej niby idylli. On chce wyjaśnić kto stał za śmiercią jego przyjaciółki z dzieciństwa, ona chce odkryć prawdę o swojej przeszłości.
Oboje mając zdolności parapsychologiczne muszą stanąć do walki by pokonać zło, które sięga wiele , wiele lat wstecz.
Książka ma swoje plusy i minusy.
Plusy- to dość ciekawa historia, chociaż czasem trochę zagmatwana, czasem płaska i naiwna, ale jednak dająca jakiś tam dreszcz emocji czytelnikowi.
Minusy- jak dla mnie autorka włożyła pomiędzy dialogi bohaterów jak i opisy zbyt wiele ,,mądrości,, i naukowych wywodów na temat odczuć osoby obdażonej parapsychologią, tym jak działa jej umsył i jak odbiera różnego rodzaju bodźce ze ,,świata spoza świata,,. Gdybym chciała o tym poczytać, to sięgnęłabym po literaturę fachową dotyczącą tego "problemu", a nie beletrystykę tego rodzaju. Momentami po prostu mnie nudziła i przyznam się, że przebiegałam wzrokiem te wywody.
I czy tylko mnie zgrzytało, gdy czytałam użyty kilka razy wyraz ,,rozglądnęła,, zamiast rozejrzała?
Całość to ogarnięcia i gdy ktoś lubi takie historie, to z pewnością nie będzie zawiedziony.

Agenta FBI od 25 lat nęka we wspomnieniach niewyjaśnione mordertwo małej dziewczynki, którego dokonano w ustronnym, wiktoriańskim hotelu. Wyjaśnienie tej sprawy stało się poniekąd jego obsesją.
Młodą kobietę nękają koszmary i wizje dziecka, które zaginęło wiele lat temu na terenie należącym do hotelu. Oboje spotykają się w tejże wiktoriańskiej wypoczynkowej niby idylli. On...

Szczerze powiedziawszy liczyłam na coś lepszego niż historia o paranormalnych zdolnościach z dość banalnym zakończeniem. Książka nie trzymała w napięciu i troche płytka kreacja głównej bohaterki Diany, która odgrywa tutaj rolę wielkiego medium. Przeciętnie, naprawdę polecam poczytać coś innego co masz do nadrobienia w swojej biblioteczce.

Szczerze powiedziawszy liczyłam na coś lepszego niż historia o paranormalnych zdolnościach z dość banalnym zakończeniem. Książka nie trzymała w napięciu i troche płytka kreacja głównej bohaterki Diany, która odgrywa tutaj rolę wielkiego medium. Przeciętnie, naprawdę polecam poczytać coś innego co masz do nadrobienia w swojej biblioteczce.

Choć żadnego dreszczu podczas czytania nie poczułam, powieść mi się podobała. Przede wszystkim ciekawy był wątek Diany. Poznałam ją właściwie nawet lepiej niż Quentina. Autorka opowiedziała o jej pogmatwanej sytuacji rodzinnej i dwóch dekadach zmagania się z chorobą umysłową, która okazała się wcale nie istnieć.

Co do antybohatera, to zawsze wydawało mi się, że najsilniejszy strach budzi to, czego nie możemy dostrzec, usłyszeć, poczuć. Ważne są luki, które czytelnik może wypełnić sobie sam z pomocą własnej wyobraźni.

Akcja właściwie toczyła się dość leniwie. Przyspieszała odrobinę, gdy bohaterowie trafiali na kolejny trop, a potem wracała do poprzedniego rytmu. Gdy odnaleziono wejście do tunelu w siodlarni, myślałam, że dalej wszystko potoczy się jak w filmie "Zejście". Kilku śmiałków wejdzie do starej kopalni, zabłądzi w tunelach i taki będzie ich koniec. Spudłowałam kolejny raz.

Stare nawiedzone domy i hotele to dość częste tło powieści grozy, jednak okazuje się wciąż niewyczerpanym źródłem historii.

Choć żadnego dreszczu podczas czytania nie poczułam, powieść mi się podobała. Przede wszystkim ciekawy był wątek Diany. Poznałam ją właściwie nawet lepiej niż Quentina. Autorka opowiedziała o jej pogmatwanej sytuacji rodzinnej i dwóch dekadach zmagania się z chorobą umysłową, która okazała się wcale nie istnieć.

Co do antybohatera, to zawsze wydawało mi się, że...

Nie będzie to najbardziej pochlebna opinia.
Kupiłam książkę sugerując się autorką, poprzednie jej książki przeczytałam bez problemu. Ta niestety nie wciągnęła mnie. Początki były trudne, koniec książki nienaturalnie szybki. Brak balansu. I zdania "Na te pytania nie znał odpowiedzi. Jeszcze nie." prześladowały mnie przez całą książkę, co doprowadzało mnie do szewskiej pasji. Wiem, że mają przed sobą tajemnicę. WIEM. Nie trzeba przypominać mi o tym co 12 stron.

Nie będzie to najbardziej pochlebna opinia.
Kupiłam książkę sugerując się autorką, poprzednie jej książki przeczytałam bez problemu. Ta niestety nie wciągnęła mnie. Początki były trudne, koniec książki nienaturalnie szybki. Brak balansu. I zdania "Na te pytania nie znał odpowiedzi. Jeszcze nie." prześladowały mnie przez całą książkę, co doprowadzało mnie do szewskiej...

Lubię czytać zarówno horrory jak i thrillery, ale nie przepadam za próbami połączenia tych dwóch gatunków na siłę, a "Dreszcz strachu" wydał mi się właśnie taką próbą. Nawet osadzenie akcji w wiktoriańskim domu wczasowym nie uratowało tej książki w moich oczach. Koszmary senne, straszne wizje, wróżenie z fusów i inne czary mary to nie moja bajka.

Pierwsza połowa książki to przedstawienie starań agenta FBI Quentina Hayesa (posiadającego pewne "specjalne zdolności") aby przekonać Dianę Brisco (odbywająca terapię w Hotelu),że wcale nie jest chora psychicznie tylko również ma owe "specjalne zdolności".

W moim odczuciu wypadło to trochę tak, jakby autorka starała się łopatologicznie przekonać czytelnika, że parapsychologia to bardzo powszechna i normalna rzecz (przecież zdolności te są wykorzystywane nawet w FBI!),a do tego świetnie pasuje do rozwiązania zagadek z książkowego thrillera. Bo horrorem tej pozycji nazwać nie można, poza elementami parapsychologicznymi (jasnowidztwo, bycie medium) nie było w niej prawie wcale elementów mogących wzbudzić strach.
Motyw Hotelu jako odosobnionego, nawiedzonego miejsca zupełnie nie został wykorzystany. Do tego beznadziejne zakończenie, rozwiązanie całej zagadki zajęło może jedną stronę, a nawet to nie było godne uwagi.

Jeżeli ktoś lubi takie parapsychologiczne motywy to ta książka może mu się spodobać. Jednak jeżeli ma się ochotę na prawdziwy thriller z ciekawą, zagmatwaną (ale wiarygodną) fabułą - nie tędy droga! :)

Lubię czytać zarówno horrory jak i thrillery, ale nie przepadam za próbami połączenia tych dwóch gatunków na siłę, a "Dreszcz strachu" wydał mi się właśnie taką próbą. Nawet osadzenie akcji w wiktoriańskim domu wczasowym nie uratowało tej książki w moich oczach. Koszmary senne, straszne wizje, wróżenie z fusów i inne czary mary to nie moja bajka.

Pierwsza połowa książki...

Radzę podchodzić do tej książki z otwartym umysłem. Kay Hooper zafundowała swoim czytelnikom thriller paranormalny z elementami horroru. Jeśli ktoś miał ochotę na zwykły kryminał, to prawdopodobnie skończył lekturę z kwaśną miną i w niezbyt radosnym nastroju.

Jednak porzucając próby przyporządkowania tej powieści do konkretnego gatunku, z czystym sercem stwierdzam, że "Dreszcz strachu" czyta się bardzo dobrze. Autorka postarała się o solidną intrygę, rozwijała ją w dobrym tempie, utrzymując jednocześnie nastrój tajemniczości i - przede wszystkim - nie zanudzała. Wielu osobom mogą przeszkadzać nadnaturalne zjawiska, zdolności nie z tego świata i duchy z przeszłości, ale jeśli ktoś lubi takie bajeczki, to ta książka będzie dla niego przyjemnością.

Radzę podchodzić do tej książki z otwartym umysłem. Kay Hooper zafundowała swoim czytelnikom thriller paranormalny z elementami horroru. Jeśli ktoś miał ochotę na zwykły kryminał, to prawdopodobnie skończył lekturę z kwaśną miną i w niezbyt radosnym nastroju.

Jednak porzucając próby przyporządkowania tej powieści do konkretnego gatunku, z czystym sercem stwierdzam, że...

Pierwszy tytuł tej autorki jaki przeczytałem. Fabuła owiana tajemnicą, dość szybko się rozwijająca. Tytuł warty polecenia dla fanów grozy, horroru itp.

Pierwszy tytuł tej autorki jaki przeczytałem. Fabuła owiana tajemnicą, dość szybko się rozwijająca. Tytuł warty polecenia dla fanów grozy, horroru itp.

Genialna książka! Cały czas trzyma w napięciu. Troszkę mnie rozczarowało zakończenie, opis wpychania t e g o do drzwi przez inne duchy był moim zdaniem słaby. Poza tym to jedna z lepszych książek jakie czytałam :)

Genialna książka! Cały czas trzyma w napięciu. Troszkę mnie rozczarowało zakończenie, opis wpychania t e g o do drzwi przez inne duchy był moim zdaniem słaby. Poza tym to jedna z lepszych książek jakie czytałam :)

eh zaledwie może być............
naiwna i siermiężnie napisana

eh zaledwie może być............
naiwna i siermiężnie napisana