Flaubert w "Salambo" osiągnął rzecz niesamowitą: stworzył powieść o miłości, spychając miłość do roli napędu do działań większych, aniżeli ona sama. Próżno tu szukać miłosnych utyskiwań, tak typowych dla części bohaterów powieści dziewiętnastowiecznej. Ten kompozycyjny majstersztyk, to wartka akcja, okrucieństwo i piękno. Bo piękno jest okrutne, jak mawiali Grecy. "Salambo" to taka powieść, która znalazłaby poklask u współczesnego czytelnika, gdyby tylko przepisać ją na współczesny (bardziej zrozumiały?) język. Wszak jest tu wszystko: odwaga, zdrada, pożądanie, wojna, śmierć... Jeśli tylko dać szansę tym wieloakapitowym opisom kamieni szlachetnych czy wojska, czytelnik mozolnie odnajdzie w nich sens i urodę. Dziś już nie tworzy się takich powieści - wielkich, równych od pierwszej do ostatniej strony, dopracowanych w najmniejszym szczególe, ale przede wszystkim takich, które zaczyna się czytać z filologicznego przymusu, bo przecież nie z chęci czystej, a kończy z miłości w porze Tanit.

Flaubert w "Salambo" osiągnął rzecz niesamowitą: stworzył powieść o miłości, spychając miłość do roli napędu do działań większych, aniżeli ona sama. Próżno tu szukać miłosnych utyskiwań, tak typowych dla części bohaterów powieści dziewiętnastowiecznej. Ten kompozycyjny majstersztyk, to wartka akcja, okrucieństwo i piękno. Bo piękno jest okrutne, jak mawiali Grecy....