Ta książka to historia ludzkich losów na tle XX wieku, opowiedziana przez Izaaka Jakuba Blumenfelda, którego poznajemy jako 18-letniego żydowskiego chłopaka w chwili powołania go "pod sztandary" pod koniec I wojny światowej. Wraz z narratorem uczestniczymy w ważnych wydarzeniach dla dziejów Europy, które miały niebagatelne znaczenie dla życia naszego bohatera. Przeżył dwie wojny, był obywatelem wielu ojczyzn, był w obozach w Niemczech i na dalekiej Syberii, stracił wszystkich bliskich, dom, a jednak jego opowieść to nie obraz zbrodni i okrucieństwa, to przede wszystkim pochwała życia, wiara, nadzieja, choć opowiada także o Holokauście i wojennym koszmarze.

Izaak ukazuje czytelnikowi swoją historię z pewnym dystansem, kreśląc obraz wojny nieco humorystycznie, a swoją opowieść przeplata wieloma żydowskimi dowcipami. Żartobliwa czasami forma narracji oraz towarzyszący jej dowcip, pozwalają odreagować grozę sytuacji, stają się tarczą obronną, źródłem odwagi i dobrego samopoczucia podczas najtragiczniejszych chwil. Takie widzenie okrucieństw tamtejszej rzeczywistości, było chyba jedynym i skutecznym sposobem na zachowanie zdrowia psychicznego w czasach zmian, dziejących się w Europie.

Książka przypomina mi trochę w klimacie i sposobie przekazu film Roberta Benigniego „Życie jest piękne”, który również opowiada o tym, że nawet w najgorszych czasach możemy sprawić, iż życie będzie dobre.

Ta książka to historia ludzkich losów na tle XX wieku, opowiedziana przez Izaaka Jakuba Blumenfelda, którego poznajemy jako 18-letniego żydowskiego chłopaka w chwili powołania go "pod sztandary" pod koniec I wojny światowej. Wraz z narratorem uczestniczymy w ważnych wydarzeniach dla dziejów Europy, które miały niebagatelne znaczenie dla życia naszego bohatera. Przeżył dwie...