Marquez bardzo dobrze czuje formę opowiadania, to świetnie widać w tym zbiorze, tym bardziej, że obok siebie znajdują się tu zróżnicowane teksty: opowiadania dłuższe - "fabularne" oraz takie, które są bardziej obrazami niż historią. To proza łatwa w odbiorze, odrealniona tylko odrobinę, tu też znać mistrzostwo, towarzyszy nam przy czytaniu wrażenie że to co dziwne "magiczne" dzieje się tuż za rogiem, na skaju naszego widzenia, tylko krajobraz przed nami uparcie udaje coś zwyczajnego.
Przyznaję, że wolę marquezowskie "opowiadania obrazy", dlatego gdybym miała wskazać na mój ulubiony utwór w tym zbiorku padłoby pewnie na otwierające go "Wtorkowe popołudnie". To ponure płótno w ciepłych barwach dusznego otoczenia, z budzącym jednocześnie grozę i żal, wyrazistym portretem starej kobiety i ukrytą w cieniu buzią okradzionego z dzieciństwa dziecka.
Natomiast cechą pisarstwa Marqueza, która mi mocno przeszkadza jest gorycz. Nie taka uzasadniona wydarzeniami tylko leżąca w ich podstawie, w fundamentalnym spojrzeniu na świat. Materię opowiadań czasami ratuje (oczywiście "ratuje" dla mnie i z mojego punktu widzenia) humor. Tu wyróżniłabym Baltazara z jego klatką, cudownym wieczorem i współczuciem dla bogaczy, co nawet zdenerwować się nie mogą.
Podobała mi się też nowela ostatnia: "Śmierć i pogrzeb Mamy Grande". Choć to utwór zaangażowany, pastisz polityczny, to w nim najbardziej czuć twórczą radość. Absurd wokół Mamy Grande narasta, autor mnoży entuzjastyczne wyliczanki, świat uśmiecha się pobłażliwie i choć patrzymy na przerażającą spuściznę dyktatora, życie broni się samo, bo taką ma naturę.

Marquez bardzo dobrze czuje formę opowiadania, to świetnie widać w tym zbiorze, tym bardziej, że obok siebie znajdują się tu zróżnicowane teksty: opowiadania dłuższe - "fabularne" oraz takie, które są bardziej obrazami niż historią. To proza łatwa w odbiorze, odrealniona tylko odrobinę, tu też znać mistrzostwo, towarzyszy nam przy czytaniu wrażenie że to co dziwne...