Powtórzę się. Ubóstwiam rosyjską powieść z XIX wieku. Doszedłem do tego, że nawet jakbym nie znał zupełnie autora, ale kraj i czas napisania to "biorę w ciemno", będąc pewnym, że co najmniej będzie to książka wybitna
Skąd takie emocje? Proste. Kolejna powieść L. Tołstoja przeze mnie przeczytana i aż nie mogę odetchnąć! Ten autor to jak dla mnie mistrz. Czytając od czasu do czasu współczesne popłuczyny i biorąc do ręki po pewnym czasie takiego klasyka to śmiem napisać, że nie ma już choć dobrych pisarzy. I tyle. Nie ma litości!
"Zmartwychwstanie" to z tego co pamiętam ostatnia duża powieść tego rosyjskiego autora. Nie jest tak psychologizująca jak na przykład "Anna Karenina", ale bardzo natchniona, religijna. L. Tołstoj głównie skupia się tu na problemie (a czy kiedykolwiek nie było z tym problemu haha?) więziennictwa w "białej" (carskiej) Rosji, ale także na rodzącym się ruchu rewolucyjnym.
Główny bohater D. Niechludow należący do rosyjskiej arystokracji popełnia w młodości czyn jakże charakterystyczny dla młodego wieku, ale i między innymi dla swojej uprzywilejowanej warstwy (podkreślam to między innymi). Jak się to potoczy? Wręcz zbrodnią byłoby nieprzeczytanie tego arcydzieła by się dowiedzieć.
Kilka ciekawostek dla siebie wychwyciłem w "Zmartwychwstaniu". Przede wszystkim autor zaskakiwał mnie co jakiś czas. Już myślałem, że p. Lew idealizuje ruch czerwonych (przyszli stalinowscy zbrodniarze), a wręcz wyżywa się na krajowej arystokracji. Czytam, czytam, oczom nie wierzę, no nie, taki wyjadacz jak Tołstoj pisze niczym egzaltowany nastolatek? On?! Nie, faktycznie, potem zrównoważone wszystko jest. Po prostu autor napisał jak było. Tyle.
Po drugie jak ktoś czytał "Od białego do czerwonego caratu" J. Kucharzewskiego (lektura wręcz obowiązkowa, wstyd nie znać) to poprzez "Zmartwychwstanie" potwierdzi sobie, że "czerwony" terror wziął się bezpośrednio od caratu. Takie ciekawostki, dla mnie jak najbardziej.
I na koniec banał, szczególnie dla tych co chodzą do kościoła rzymskiego. Kiedy człowiek tak wewnętrznie stanie się chrześcijaninem, poczuje i zrozumie - wielu się odwróci tu na Ziemi od niego, pozostanie człowiek sam. Początkowo strach, czy aby na pewno dobrze robi. Czy to on jest ten nawiedzony czy wręcz odwrotnie - ci, którzy człowieka otaczają - przyjaciele, rodzina? Mocna rzecz ta powieść!

Powtórzę się. Ubóstwiam rosyjską powieść z XIX wieku. Doszedłem do tego, że nawet jakbym nie znał zupełnie autora, ale kraj i czas napisania to "biorę w ciemno", będąc pewnym, że co najmniej będzie to książka wybitna
Skąd takie emocje? Proste. Kolejna powieść L. Tołstoja przeze mnie przeczytana i aż nie mogę odetchnąć! Ten autor to jak dla mnie mistrz. Czytając od czasu do...