To już jest koniec i nie mogę powiedzieć, że jakoś bardzo mi to przeszkadza... niestety.

Po części drugiej miałam wielkie oczekiwania, wiele pytań i wielką chrapkę na wspaniałe zwieńczenie historii Katniss, Peety, Gale'a oraz innych bohaterów. Jednak już na samym początku okazało się, że akcja w części ostatniej toczy się zupełnie innym rytmem niż w poprzednich. Przez dłuższy czas nie było tego charakterystycznego dynamizmu, zdarzenia rozwlekały się, a czytelnika zalewała fala opisu uczuć, stanów emocjonalnych Katniss, które, według mnie, były zbyt przytłaczające. Można tutaj spokojnie przytoczyć powiedzenie, że: Co za dużo, to niezdrowo.

Ta dobra, wartka akcja rozpoczęła się dopiero pod sam koniec, gdzie w zasadzie już musiało się COŚ dziać (trzeba było jakoś zwieńczyć wszystkie wydarzenia, jakie miały miejsce wcześniej). Tyle, że znowu zabrakło pewnego wyczucia i umiaru - wszystko zostało skumulowane w dwóch, trzech ostatnich rozdziałach, gdzie niby wszystko się wyjaśnia, ale tak naprawdę wiele rzeczy zostaje niedopowiedzianych...

Zabrakło mi klimatu z pierwszej i drugiej części, ale nie mogę powiedzieć, że ta część nie wzbudziła we mnie żadnych emocji. Niemal z każdej strony Kosogłosa przebija się do naszej świadomości przesłanie, że nie ważne, po której stronie barykady walczymy - zawsze będziemy czyimś pionkiem w grze o władzę, pieniądze lub inne dobra. Ta jedna rzecz jest niezmienna i pani Collins z premedytacją to podkreśla. Widzimy jak doprowadza ona bohaterów na skraj przepaści, w otchłani której kryją się ich największe lęki, koszmary z przeszłości oraz wszystkie okropieństwa, których się dopuścili w tej walce "ze złem". Żałuję jednak, że na koniec dostaliśmy tak mało nadziei na to, że jednak warto było poświęcić tak wiele dla tej walki.

Książka jest dobra, ale daleko jej do poziomu poprzedniczek. Ratuje ją kilka ciekawych i nieoczekiwanych zwrotów akcji oraz autentyczność przedstawianych wydarzeń (nawet tych brutalnych i niesprawiedliwych), której bez wątpienia nie brakuje w żadnej z część trylogii.

Może Kosogłos nie urzekł mnie, jak wcześniejsze tomy Igrzysk, jednak nadal uważam, że wielu czytelnikom przez jakiś czas książka ta nie pozwoli spokojnie zasnąć.
Bo przecież jednego zawsze możemy być pewni... we’re all just pieces in their games.

To już jest koniec i nie mogę powiedzieć, że jakoś bardzo mi to przeszkadza... niestety.

Po części drugiej miałam wielkie oczekiwania, wiele pytań i wielką chrapkę na wspaniałe zwieńczenie historii Katniss, Peety, Gale'a oraz innych bohaterów. Jednak już na samym początku okazało się, że akcja w części ostatniej toczy się zupełnie innym rytmem niż w poprzednich. Przez...