W kilku recenzjach spotkałam się z opinią, że „Niedokończony portret” jest jakby szkicem do autobiografii Agaty Christie. Trudno mi się do tego ustosunkować, bo jeszcze „Autobiografii” nie czytałam. Bez tego balastu z uwagą śledziłam losy Celii, którą czytelnik spotyka w dość dramatycznych okolicznościach i z relacji człowieka, który wysłuchał jej historii, poznaje dzieciństwo, dorastanie, małżeństwo i macierzyństwo bohaterki.

Celia to bardzo specyficzna postać. Wrażliwa, uważna na innych i niezwykle introwertyczna. Tak wycofana, że jej otoczenie ma ją albo za głupiątko, albo za niezwykle wyniosłą osobę. Jedynie jej matka, Miriam, potrafi doskonale zrozumieć córkę i bezbłędnie odczytywać miotające nią emocje. W trakcie lektury nie mogłam odpędzić się od wrażenie, że w pewnym sensie Celia jest jak śliczna krówka - spokojna, prawie bezwolna, choć uparta, o łagodnych oczach i chyba tylko trzęsienie ziemi mogłoby spowodować jej gwałtowniejszą reakcję. I niestety przytrafia jej się trzęsienie ziemi w postaci Dermota, choć jak to bywa, złe ma bardzo miłe początki.

Bohaterka w zasadzie przez całe życie jest dzieckiem, które w pewnym momencie zaczyna bawić się w dom i cały czas podświadomie czuje strach przed „Uzbrojonym Bandytą”. Nazbyt łatwo Celia uwierzyła, że jest głupia, zbyt ofiarnie pojmowała miłość i nie potrafiła wytyczyć pewnych granic, zadbać o siebie samą. Przy całej miłości, Miriam nie udało się wyposażyć Celii w zdrowy rozsądek. A może jest to też kwestia tamtych czasów, kiedy od kobiety wymagano głównie ładnej buzi i spolegliwego charakteru.

„Niedokończony portret” jest typowym dla pisarstwa Agaty Christie utworem. Owszem, pojawiają się nowe elementy, ale wciąż przewijają się te same frazy. Ja niezmiennie jestem pod wrażeniem sposobu, w jaki pisarka potrafiła oddać dziecięcy sposób postrzegania świata. Podziwiam też kreację Dermota – to sztuka tak dokładnie przedstawić człowieka prostego jak konstrukcja cepa. Trudno pozostać obojętnym w stosunku do obojga bohaterów.

W pewnym sensie los Celii jest lustrem, w którym mogłoby się przejrzeć wiele znanych mi kobiet i na pewno podrzucę im tę książkę do przeczytania.

W kilku recenzjach spotkałam się z opinią, że „Niedokończony portret” jest jakby szkicem do autobiografii Agaty Christie. Trudno mi się do tego ustosunkować, bo jeszcze „Autobiografii” nie czytałam. Bez tego balastu z uwagą śledziłam losy Celii, którą czytelnik spotyka w dość dramatycznych okolicznościach i z relacji człowieka, który wysłuchał jej historii, poznaje...