Czytane przez siebie książki mogłabym śmiało podzielić na trzy kategorie: po pierwsze - te nudne, po drugie - te będące przyjemną odskocznią od codziennego życia i po trzecie, najważniejsze - te które pochłaniam i od których nie mogę się oderwać póki nie skończę ostatniego zdania. Oczywiście te ostatnie to moje osobiste perełki, które na długo pozostają w mojej pamięci. Nikt się zapewne nie zdziwi, jeśli powiem, że powieść Michaela Granta należy właśnie do tej wyjątkowej kategorii.

Ciężko wypowiedzieć się ogólnie o fazie trzeciej Gone. Przypuszczam, że każdy kto planuje ją przeczytać, ma w pamięci dwie pierwsze części tej serii i doskonale wie czego się spodziewać. Chociaż "spodziewać się" to nieodpowiednie słowa. Bo czy można spodziewać się czegokolwiek, co wydarzy się w ETAP-ie? Poza czymś niespodziewanym oczywiście.

To dopiero trzecia część, a więc jeszcze drugie tyle przede mną co mnie jednocześnie raduje i smuci. Raduje, bo jestem już w połowie drogi do zakończenia, no i smuci, bo jednak będzie to zakończenie. Ale nie muszę skończyć całej serii by szczerze przyznać, że podziwiam Michaela Granta. Nie tylko za stworzenie wspaniałego świata sci-fi dosłownie wewnątrz naszego, co już wymaga niezłych pokładów wyobraźni, ale przede wszystkich za umiejętność kreacji zdarzeń i bohaterów. Każdy odgrywa tam jakąś mniej lub ważną rolę, ale czytając, czułam, że każdy z ponad trzystu mieszkających w ETAP-ie dzieciaków jest na swój sposób wyjątkowy. Nawet mordujący z zimną krwią Caine, czy bezlitosny Drake.

Uwielbiam też przerażającą realność ETAP-u. Pozwala to wspaniale wczuć się w sytuację, ale jednocześnie dobija fakt, że tak mogłoby stać się naprawdę. I nie chodzi tu o mutację występujące w ETAP-ie. Tysiące lat istnienia ludzkości, miliony wojen mniejszych lub tych na skale światową pokazują do czego zdolni są ludzie aby ratować życie. Michael Grant odpowiada na to pytanie w jeszcze bardziej niepojący sposób. Pokazuje do czego mogłyby być zdolne zdane tylko na siebie dzieci w świecie w którym żadne zasady nie obowiązują. Moim zdaniem autor poradził sobie z tym niewypowiedzianym pytaniem znakomicie, tworząc powieść nie tylko w gatunku fantasy i sci-fi, ale momentami również psychologiczną. Czy prawdziwą, czy nie? Trudno powiedzieć. W końcu nikt nie wybuduje kopuły, żeby to sprawdzić. Prawda?


Polecam, polecam i jeszcze raz polecam.

Czytane przez siebie książki mogłabym śmiało podzielić na trzy kategorie: po pierwsze - te nudne, po drugie - te będące przyjemną odskocznią od codziennego życia i po trzecie, najważniejsze - te które pochłaniam i od których nie mogę się oderwać póki nie skończę ostatniego zdania. Oczywiście te ostatnie to moje osobiste perełki, które na długo pozostają w mojej pamięci....