Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z tych perełek które wzruszają, pozostawiają trwały ślad w pamięci, do których wielokrotnie będzie się wracać i które pragnie się mieć na własnej półce (to śliczne wydanie).

Po prostu niezwykła, poruszająca, tajemnicza i nieco mroczna historia, która zabierze Was w świat opowieści nie tak oczywistych i nie zawsze kończących się happy endem.

Polecam!

Jedna z tych perełek które wzruszają, pozostawiają trwały ślad w pamięci, do których wielokrotnie będzie się wracać i które pragnie się mieć na własnej półce (to śliczne wydanie).

Po prostu niezwykła, poruszająca, tajemnicza i nieco mroczna historia, która zabierze Was w świat opowieści nie tak oczywistych i nie zawsze kończących się happy endem.

Polecam!

Nie wiem, co zrobiła ze mną pani Bracken, ale ciężko mi znaleźć jakieś większe minusy tej książki. A nawet jak jakieś wynurzają się gdzieś z pomiędzy stron tej wspaniałej opowieści, szybko wypieram je ze świadomości.

"Po zmierzchu" jest częścią, w której jest mniej zwartej akcji niż w pozostałych dwóch tomach, niemniej jednak nie sposób się od niej oderwać. Ja miałam z tym ogromny problem, a fascynowały mnie nawet 'nudne' momenty planowania niektórych akcji, które ciągnęły się przez wiele stron powieści.

Nie żałuję zapoznania się z historią Ruby. Z wielką przyjemnością kiedyś ponownie po nią sięgnę. Będzie mi jednak brakować wszystkich bohaterów, z którymi zdążyłam tak bardzo zżyć się w tej trylogii.

POLECAM!

Nie wiem, co zrobiła ze mną pani Bracken, ale ciężko mi znaleźć jakieś większe minusy tej książki. A nawet jak jakieś wynurzają się gdzieś z pomiędzy stron tej wspaniałej opowieści, szybko wypieram je ze świadomości.

"Po zmierzchu" jest częścią, w której jest mniej zwartej akcji niż w pozostałych dwóch tomach, niemniej jednak nie sposób się od niej oderwać. Ja miałam z tym...

Jakiś czas temu postanowiłam odpocząć od wampirów, bo przerażająco bladzi krwiopijcy z błyszczącymi kłami przestali mnie zaskakiwać. Ich kreacja stała się dla mnie jednowymiarowa i - cóż - nudna. Odnosiłam niemiłe wrażenie, że czytam w kółko o tym samym, nawet gdy nie miałam ku temu podstaw. Ostatnio postanowiłam się przemóc i odsunąć na bok uprzedzenia, jako, że na mojej półce zagościła seria Jeaniene Frost. Naczytałam się o przygodach Catherine Crawfield tyle dobrego, że zżerająca mnie od środka ciekawość nie pozwoliła mi przejść koło takiego książkowego kąska obojętnie. Przyjemność z czytania tej powieści była tak wielka, że nie pozwoliłam sobie na powolne delektowanie się tą historią, ale niczym wygłodniały wilk pochłonęłam ją za jednym zamachem.

I pamiętaj: bądź grzeczna tylko wtedy, gdy jest to lepsze od bycia niegrzeczną.

Catherine Crawfield była pewna jednego, wampiry to czyste zło, a dobry wampir to martwy wampir. Taką wiedzę wpajała jej od dzieciństwa matka, a Cat chłonęła każde wypowiedziane przez nią słowo, wierząc w nie bezgranicznie. Dlatego, gdy urosła wystarczająco, by móc wbić potencjalnemu krwiopijcy kołek w serce i ujść z tej sytuacji z życiem, zajęła się zabijaniem wampirów, co w gruncie rzeczy nie wydaje się takie trudne. Wystarczy krótka spódniczka, duży dekolt, odrobinę szminki, dobrze ukryty kołek (przy tym odrobina umiejętności żeby go mocno wbić) i - co najważniejsze - pulsująca tętnica. Na szczęście Cat posiada to ostatnie i wabienie ofiar nie jest dla niej problemem. Do czasu. Podczas jednych z licznych łowów poznaje wampira, który nie tylko przejrzał jej zamiary, ale nawet pokonał bez najmniejszych problemów. Teraz daje jej wybór. Albo pomoże mu zabijać i będzie żyć albo zginie z jego ręki.

- Masz tu coś do picia? To znaczy nic, co miałoby skrzepnąć lub mogłoby być sklasyfikowane jako zero minus lub B plus?

Są takie bohaterki, które wprost się uwielbia. Catherine Crawfield z przyjemnością zaliczam do ich grona. Z tą dziewczyną nie ma czasu na nudę. Narracja pierwszoosobowa, którą uraczyła nas autorka jest tak bardzo na miejscu, że wręcz nie potrafię wyobrazić sobie innego rozwiązania. Komentarze i myśli, którymi dzieli się z nami Cat są bezbłędne. Śmiałam się do kartek tak często, że gdyby ktoś mi się przyglądał, zwątpiłby zapewne w moją poczytalność. Poza tym Cat nie da się nie lubić. Kropka. Arogancka, zabawna, odważna, pewna siebie, a przy tym pokrzywdzona przez los, szukająca odrobiny szczęścia. Bo widzicie, Cat miała w życiu głównie pod górkę. Jako bękart wampira, który zgwałcił jej matkę, nie jest w pełni człowiekiem. Świadczy o tym jej ponadprzeciętna siła i błyszczące pod wpływem emocji oczy. Powszechnie wiadomo, że ludzie wystrzegają się tego co inne, nieznane i (gdy mowa o małej mieścinie) wychodzące poza krąg perfekcyjnego społeczeństwa. Dlatego Catherine nie ma w życiu przyjaciół, ani znajomych z którymi spędzałaby wolny czas. Żądza zemsty na ojcu robi z niej zabójczynię i pcha ku spotkaniu z Bonesem. A za spotkanie z tym bohaterem twarzą w twarz niejeden dałby się pokroić.

Bones. Postaci podobnych do niego jest znacznie więcej niż potrafię zliczyć, a i tak dodaję ten nowy nabytek do grona moich ulubieńców. Co w nim takiego niesamowitego? Nie mam pojęcia. Pierwsza rzecz jaka nasuwa mi się na myśl - prostolinijność. I to taka, która stwarza ogrom prześmiesznych sytuacji. Potem opiekuńczość względem głównej bohaterki (tak, jestem banalna ^^), co momentami jest wręcz urocze. A jako najważniejsze i tak wymienię interakcje pomiędzy nim i Cat. Uzupełniają się w zupełności, zachwycają i sprawiając, że czytelnik chce więcej. Ja z pewnością chciałam i wciąż chcę, dlatego cieszę się, że "W pół drogi do grobu" rozpoczyna cykl przygód tych bohaterów.

Głównym wątkiem książki jest oczywiście zabijanie wampirów, jakżeby inaczej. Warto jednak napomknąć, że sposób ich wabienia jest dość specyficzny. Tym razem to nie człowiek lgnie do niebiańsko przystojnego osobnika, ale to oni lgną do człowieka, a właściwie to do Cat. Nieco bardziej wyzywający wygląd i sprawa wabienia praktycznie jest załatwiona. Pozostaje tylko etap zabójstwa, który przy dobrym elemencie zaskoczenia również nie wydaje się szczególnie skomplikowany. Po więcej szczegółów odsyłam do "W pół drogi do grobu". Co poza tym? Przecież nie wszystko kręci się wokół morderstw, bo książka ta nosiłaby pewnie miano horroru, a Cat byłaby drugim wcieleniem Buffy, postrachu wampirów.
Na równi z wątkami akcji jest też wątek miłosny. Z początku może wydawać się banalny, ale coś nie pozwala mi go określić w ten sposób. Może problematyczna relacja, którą miała Catherine ze wszystkimi przedstawicielami rasy wampirów, a przy tym i z Bonesem nadała ich miłości trochę głębi? Może to przez ich początkowe niezdecydowanie względem odczuć wobec siebie? W każdym razie ich romans nie jest doszczętnie spłycony. A już na pewno może się podobać.


Zwolennicy szybkiej akcji z pewnością poczują się dopieszczeni, bo w tej książce nie ma czasu na nudę. Rozdział za rozdziałem przemija, a akcja nie zwalnia ani na chwilę. Autorka nie bawi się w opisy zbędnych wydarzeń. Możecie być pewni, że każdy moment, który pojawi się w "W pół drogi do grobu" ma jakiś sens i rozwinie się wcześniej, czy później.

- Mój Boże, jesteśmy niemal w tym samym wieku! (...)
- Pewnie - prychnął - Plus-minus 217 lat.

Książka Jeaniene Frost okazała się tak wspaniała, jak sugerowały to liczne pozytywne recenzje, które o niej przeczytałam. Cieszę się, że gości na mojej półce i będę mogła do niej któregoś dnia wrócić, a zrobię to na pewno. Nawet jeśli nie zaskoczy was kreacja wampirów, to znajdzie się wiele innych rzeczy, które wywołają uśmiech na waszej twarzy. Mogę to zagwarantować. A gdybym miała zagrać w skojarzenia i określić książkę w kilku słowach, to paranormal romance wcale nie przychodzi mi do głowy, jako pierwsze. Poza tym powieści nie czyta się szybko, ją się pochłania. I naprawdę nie wiem, co jeszcze napisać, żeby was zachęcić do zapoznania się z historią Cat i Bonesa. W każdym razie polecam!

http://ksiazkowe-odludzie.blogspot.com/2014/09/jeaniene-frost-w-po-drogi-do-grobu.html

Jakiś czas temu postanowiłam odpocząć od wampirów, bo przerażająco bladzi krwiopijcy z błyszczącymi kłami przestali mnie zaskakiwać. Ich kreacja stała się dla mnie jednowymiarowa i - cóż - nudna. Odnosiłam niemiłe wrażenie, że czytam w kółko o tym samym, nawet gdy nie miałam ku temu podstaw. Ostatnio postanowiłam się przemóc i odsunąć na bok uprzedzenia, jako, że na mojej...