Umiejscowienie akcji na tle wojny jest ciekawe, ale jednocześnie bzdurne. Chodzi mi o to, że pomysł na papierze może i wygląda obiecująco, ale realizmu w nim za grosz. Bardzo trudno mi uwierzyć w śledczego, który pod gradem kul, na polu bitwy szuka mordercy i snuje swoje filozoficzne teorie.
Zbrodnie są tak przesadzone i wycudowane, że aż groteskowe. Autor ustami narratora wzdraga się w którymś miejscu "co za perwersyjny umysł mógł wymyślić tak okrutną i potworną zbrodnię"? No właśnie, co za umysł, panie Chattam? ;)
Końcówka z przemową mordercy jest boleśnie tandetna, a wytłumaczenie jego postępowania - jeszcze banalniejsze (tak, zawsze na końcu okazuje się, że zabójca miał słabe dzieciństwo, biedaczek).
Przez 90% akcji autor do znudzenia wciska nam teorię, że morderca musi być "dobrze zbudowanym mężczyzną". Nudzi i nudzi tym tekstem z uporem godnym lepszej sprawy, a potem nagle zwrot - właściwie to może też być i drobna kobieta. Na koniec okazuje się i tak jeszcze coś innego. Co za bezsens i niekonsekwencja.
W ogóle Chattam ma zabawne wyobrażenie o wojsku. Według niego dobre trzy czwarte żołnierzy to wielcy pakerzy. Nieustannie powtarza określenia olbrzym, kolos, wielkolud, potężnie zbudowany mężczyzna, osiłek, siłacz (jakieś kompleksy czy fascynacja?;). No i oczywiście wszyscy to "twardziele" (śmieszne słówko, nawiasem mówiąc). Nieliczne kobiety z kolei nie są zbudowane z mięsa, tylko przypominają wafle (są kruche - jeśli ktoś ciekaw;).
Książka taka sobie. Nudna nie jest, akcja rozgrywa się dość sprawnie, ale te powtarzające się 'osiłki' i przegięte morderstwa, a także słaba kreacja bohaterów kładą całość.

Umiejscowienie akcji na tle wojny jest ciekawe, ale jednocześnie bzdurne. Chodzi mi o to, że pomysł na papierze może i wygląda obiecująco, ale realizmu w nim za grosz. Bardzo trudno mi uwierzyć w śledczego, który pod gradem kul, na polu bitwy szuka mordercy i snuje swoje filozoficzne teorie.
Zbrodnie są tak przesadzone i wycudowane, że aż groteskowe. Autor ustami narratora...