Drugi tom Kłamcy zbudowany jest na dokładnie takich samych zasadach, jak część pierwsza. Kolejne rozdziały-opowiadania prezentują przygody Lokiego w chronologiczny sposób, znajdziemy jednak też sporo retrospekcji wyjaśniających kto z przeszłości boga kłamstwa i dlaczego go aktualnie nienawidzi.

Akcja toczy się błyskawicznie, autor nie dzieli opisami na lewo i prawo, skupiając się na budowaniu przede wszystkim doskonałych dialogów oraz jak najszerszym wykorzystywaniu szeroko pojętej popkultury (naziści z Illinois, Herakles-aktor czyli Leon Negerblack, spektakl o życiu Jezusa będący coraz bardziej swobodnym nawiązaniem do "Ojca Chrzestnego").

W drugim tomie zostają nagrodzeni także ci czytelnicy, którzy zwrócili uwagę na kilka niewyjaśnionych do końca kwestii z części poprzedniej. Autor serwuje nam powrót do sprawy bożka Anubisa, dowiemy się także więcej o anielskich piórach. Żeby nie było monotonnie zostało wprowadzonych kilku nowych bohaterów, w miarę upływu stron zajmujących coraz więcej miejsca i będących dobrym przykładem na umiejętność pisarza w tworzeniu nieskomplikowanych, lecz ciekawych postaci.

W internecie ogromna większość opinii na temat drugiego tomu Kłamcy brzmi mniej więcej tak: książka jest jeszcze lepsza od poprzednika. I nie sposób się z takimi opiniami nie zgodzić, po zakończeniu lektury ręka sama sięga po część trzecią.

Drugi tom Kłamcy zbudowany jest na dokładnie takich samych zasadach, jak część pierwsza. Kolejne rozdziały-opowiadania prezentują przygody Lokiego w chronologiczny sposób, znajdziemy jednak też sporo retrospekcji wyjaśniających kto z przeszłości boga kłamstwa i dlaczego go aktualnie nienawidzi.



Akcja toczy się błyskawicznie, autor nie dzieli opisami na lewo i prawo,...