Loki powraca. Po odstrzeliwaniu samobójców, walkach z zapomnianymi bogami, egzorcyzmach odprawianych na piekielnych demonach i stracie swej ukochanej żony staje się innym człowiekiem (jeśli można tak nazwać bohatera skandynawskich mitów): trochę spokojniejszym, ale jeszcze częściej tryskającym jadem ironii. Możliwość powrotu do tego uniwersum jest wyjątkowym przeżyciem. Spotkanie wszystkich tych bóstw, aniołów i demonów w jednym miejscu... Miłośnik mitologii czuje się tu po prostu jak w domu. Tym bardziej w części drugiej, w której dochodzi jeszcze więcej ciekawych postaci.

Tym razem książka jest podzielona na dwie odrębne części i składa się z sześciu opowiadań. Tak jak i w pierwszym tomie, tutaj również mamy do czynienia ze zbiorem opowiadań ukazujących poszczególne przygody Lokiego. Z tą zasadniczą różnicą, że do akcji wkraczają tu nowe postaci, czyli przede wszystkim bohaterowie z greckiego panteonu: Eros - bóg miłości oraz Bachus - bóg wina, znany także jako Dionizos. Loki w drugiej części swoich przygód będzie miał o wiele trudniejsze zadania do wykonania. Na szczęście teraz ma już swoich pomocników. Jednocześnie czytelnik może poznać nieco lepiej historię tytułowego Kłamcy, gdyż odkryte zostały tu poszczególne wątki z jego przeszłości. Co najważniejsze, fabuła zdecydowanie zmierza do czegoś poważniejszego (wreszcie wyjaśniona zostaje kwestia anielskich piór). Napięcie rośnie, anioły kombinują, ale Loki nie jest im dłużny.

W "Bogu marnotrawnym" wprowadzono dość sporo zmian. Przede wszystkim w samych historiach, które z takich nieco błahych opowiastek stały się odrobinę poważniejsze i być może przez to jeszcze bardziej atrakcyjne. Poza tym, że autor w drugim Kłamcy serwuje opowiadania trochę cięższe, mocniejsze, to warto zwrócić uwagę na zmiany stopniowo zachodzące w skandynawskim bogu kłamstw. Loki wciąż sypie żartami i sarkastycznymi komentarzami, ale staje się mroczniejszy, mniej bawi go naśmiewanie się z bezpłciowych aniołów, zdaje się, że niezbyt cieszy go związek z piękną kobietą. Loki rozwija się wraz z fabułą: historia zaczyna nabierać ciemniejszych barw, przestaje być lekką opowiastką, a jej główny bohater z rozrabiaki wyszczerzonego w szelmowskim uśmiechu powoli przemienia się w mrocznego skandynawskiego boga.

Śmiało można powiedzieć, że "Bóg marnotrawny" wydaje się być lepszy od poprzedniej części. Wpływ ma na to zarówno nieco poważniejszy ton opowiadań, jak i sam główny bohater. Drugoplanowe postacie też robią swoje i dzięki nim przedstawiona historia wydaje się o wiele ciekawsza, gdyż czytelnik może czasem odpocząć od Lokiego, a przez to poznać lepiej jego pomocników. Nie sposób nie wspomnieć też o Kłamczuchu, który stał się charakterystycznym rekwizytem całej serii: pluszowy miś, który niepokoi każdą kolejną osobę mającą z nim styczność to zadziwiająco ciekawy dodatek do historii kowala kłamstw.

Kłamca 2. Bóg marnotrawny ma tak naprawdę dwa oblicza: z jednej strony jest to książka lepsza od pierwszego tomu opowiadań o Lokim, z drugiej natomiast – brakuje w niej trochę tej świeżości, która cechowała poprzednią część. Jednakże „Kłamca 2. Bóg Marnotrawny” jest świetnym łącznikiem pomiędzy pierwszym tomem, złożonym z opowiadań, a trzecim, który jest już powieścią. Luźny początek, a potem coraz mocniej splatające się wątki w kolejnych opowiadaniach, dają bardzo dobry efekt. Loki nie traci nic ze swego charakteru i specyficznego uroku, a jego mała kompania to niezwykle barwne postacie, które na pewno jeszcze mogą zaskoczyć.

Loki powraca. Po odstrzeliwaniu samobójców, walkach z zapomnianymi bogami, egzorcyzmach odprawianych na piekielnych demonach i stracie swej ukochanej żony staje się innym człowiekiem (jeśli można tak nazwać bohatera skandynawskich mitów): trochę spokojniejszym, ale jeszcze częściej tryskającym jadem ironii. Możliwość powrotu do tego uniwersum jest wyjątkowym przeżyciem....