Po przeczytaniu „Zewu nieśmiertelności” postanowiłem szybko przeczytać jego kontynuację „Ogród ciemności” i muszę powiedzieć, że pani Fraiser nieświadomie napisała całkiem zabawną książkę.

Gdy czytałem pierwszą część myślałem, że jest to raczej przeciętny kryminał, z jakimś tam pomysłem, ale kiepskim wykonaniem (teraz myślę, że 5/10 może być trochę za wysoką oceną). Odznaczył się tym, że posiadał wątki, które szły do nikąd np. pani patolog widziała zmarłych, nagle jeden z bohaterów zaczął również widzieć zmarłych (aczkolwiek można się kłócić, że to chwilowe szaleństwo). Potem sięgnąłem po drugą część…

Druga część wyrzuca wszelkie pozory bycia powieścią kryminalną, właściwie to nawet nie dowiemy się kto/co zabijało. Co zabawniejsze mogłem z łatwością przewidzieć kto zginie. Chodzi mi tutaj o osobę, która pojawia się jakiegoś czasu w książce, a nie taką, która nagle wyskakuje w tym samym rozdziale w którym zostaje zabita.

Przez jakiś czas zastanawiałem się co jest nie tak z „Zewem nieśmiertelności” i dopiero teraz zrozumiałem. Autorka chciała nadążyć za trendami, ale zrobiła to w najgorszy możliwy sposób. Zamiast trzymać się podstaw – zabójca wampir zaczęła bez opamiętania wrzucać wszelkie możliwe wątki paranormalne przez co powstał potworek. Dla przykładu, ofiary zostały oskórowane, łatwo można dojść do tego, że sprawcą jest coś supernaturalnego/paranormalnego. Moje skojarzenia idą od razu do skinwalkera, ale nie… zdjęte skóry… jakby to powiedzieć… poruszają się same. BA! Nawet wydają dźwięki kroków. Brzmi głupio? Najwyraźniej autorka nie zdawała sobie z tego sprawy ponieważ próbowała rozbuchać atmosferę grozy.

Bohaterowie z kolei zachowują się jakby dostali chwilowej choroby psychicznej polegającej na zmianie osobowości. Wiadomo minęło kilka miesięcy od wydarzeń w pierwszej książce, wciąż trauma i te sprawy, ok jestem skłonny to przyjąć. Mój problem polega na tym, że te postaci zachowują się zwyczajnie głupio. Evan zachowuje się (tutaj cytuję) jak „tajemniczy pojeb”, Rachel, która widziała już zdarzenia nadnaturalne uparcie wszystko racjonalizuje, Graham… Graham po prostu JEST, bo nie wiem po co on jest w tej książce.

Podsumowując ta książka została napisana przez osobę, która chyba nie do końca wiedziała co robi, bądź co chce napisać. Ponieważ ta książka nie trzyma się kupy. Sugeruję nawet przeczytać ją jako ciekawe studium książki, która rozpada się w szwach.

Po przeczytaniu „Zewu nieśmiertelności” postanowiłem szybko przeczytać jego kontynuację „Ogród ciemności” i muszę powiedzieć, że pani Fraiser nieświadomie napisała całkiem zabawną książkę.

Gdy czytałem pierwszą część myślałem, że jest to raczej przeciętny kryminał, z jakimś tam pomysłem, ale kiepskim wykonaniem (teraz myślę, że 5/10 może być trochę za wysoką oceną)....

Początek intrygujący i bardzo wciągający. A końcówka jeszcze bardziej. Aż nie szło się od niej oderwać. Dlatego poszłam spać później niż powinnam ;).
Cała książka trzymała w napięciu. Bardzo mi się podobała.
Pomimo tego, że nie czytałam pierwszego tomu dało się zorientować we wszystkich wydarzeniach.
Niestety był jeden duży minus. To jak w większości książka była pisana w 3 osobie, a w niektórych momentach w 1 osobie. Z początku ciężko mi było się przestawiać, potem już nawet. Jednak to nie była główną bohaterka.
Pomimo tego książka była bardzo fajna i miała straszny klimat ;). Na pewno film byłby całkiem fajny :).
Gorąco polecam.

Początek intrygujący i bardzo wciągający. A końcówka jeszcze bardziej. Aż nie szło się od niej oderwać. Dlatego poszłam spać później niż powinnam ;).
Cała książka trzymała w napięciu. Bardzo mi się podobała.
Pomimo tego, że nie czytałam pierwszego tomu dało się zorientować we wszystkich wydarzeniach.
Niestety był jeden duży minus. To jak w większości książka była pisana w 3...

Ksiażka jest na prawdę dobra. Troche chaotycznie poukładana jednak bardzo szybko i przyjemnie mi się ją czytało.

Ksiażka jest na prawdę dobra. Troche chaotycznie poukładana jednak bardzo szybko i przyjemnie mi się ją czytało.

Co jak co ale tak porąbanego kawałka już dawno nie czytałam... Czytając głównie zastanawiałam się co trzeba brać by napisać taką książkę, serio, nie mam pojęcia. Chodzące skóry? Normalnie nie wiedziałam czy śmiać się czy płakać, nie cierpię książek tego typu.
Nie powiem, w pewnych momentach zjeżyła mi się skóra czytając ale mimo to nie uważam tej książki za jakąś wybitną, cholernie przekoloryzowana jak dla mnie.

Co jak co ale tak porąbanego kawałka już dawno nie czytałam... Czytając głównie zastanawiałam się co trzeba brać by napisać taką książkę, serio, nie mam pojęcia. Chodzące skóry? Normalnie nie wiedziałam czy śmiać się czy płakać, nie cierpię książek tego typu.
Nie powiem, w pewnych momentach zjeżyła mi się skóra czytając ale mimo to nie uważam tej książki za jakąś wybitną,...

No cóż…chyba powinnam jednak najpierw przeczytać „Zew nieśmiertelności”, zanim złapałam się za „Ogród ciemności”. Może wtedy fabuła tej „powieści grozy” wydawałaby mi się mniej chaotyczna. A tak miałam wrażenie, że obciążeni wydarzeniami z przeszłości (których dokładnie nie znałam) bohaterowie męczą się głównie sami ze sobą i miotają bez większego sensu od morderstwa do morderstwa.

Pisarka za wszelką cenę chciała stworzyć mroczną legendę o mieście, które założone przez Nieśmiertelnego i naznaczone jego krwawymi zbrodniami, sprawia, że żaden z mieszkańców nie może opuścić go na dłużej – „wszystkie drogi prowadzą do Tuoneli” – słowa te niczym mantra przewijają się w powieści.

Myślę, że kluczem do zrozumienia zamysłu autorki jest notka na okładce, która głosi, iż Anne Frasier do swoich najnowszych powieści „wprowadza zgodnie z obejmującym wszystkie rodzaje powieści najmodniejszym światowym trendem elementy grozy i horroru”. Weźmy wampira, który chce się zemścić, słabych na umyśle bohaterów, makabryczne morderstwa dokonane przez duchy, tajemnice z przeszłości, które odciskają piętno na teraźniejszości, doprawmy wątkiem trudnej miłości – wyjdzie modny horror. W tym konkretnym przypadku coś jednak poszło nie tak i powstała książka, która po przeczytaniu trwałego śladu w mózgu nie zostawi.

No cóż…chyba powinnam jednak najpierw przeczytać „Zew nieśmiertelności”, zanim złapałam się za „Ogród ciemności”. Może wtedy fabuła tej „powieści grozy” wydawałaby mi się mniej chaotyczna. A tak miałam wrażenie, że obciążeni wydarzeniami z przeszłości (których dokładnie nie znałam) bohaterowie męczą się głównie sami ze sobą i miotają bez większego sensu od morderstwa do...

Nieźle, choć spodziewałam się czegoś lepszego. Jednak doceniam twórczość Anne Frasier.

Nieźle, choć spodziewałam się czegoś lepszego. Jednak doceniam twórczość Anne Frasier.

Rachel Burton, patolog sądowy z Tuoneli, małego miasteczka na południu Stanów, zachodzi w ciążę, z potomkiem wampira, Evanem Stroud. Po urodzeniu wcześniaka, odebrać go im chce Richard Manchester, ten właśnie przodek Evana.
W sumie to tak nie wiadomo o co kaman, ale dość fajnie się czytało, bo ciekawy opis, nastrój grozy, i w ogóle...

Rachel Burton, patolog sądowy z Tuoneli, małego miasteczka na południu Stanów, zachodzi w ciążę, z potomkiem wampira, Evanem Stroud. Po urodzeniu wcześniaka, odebrać go im chce Richard Manchester, ten właśnie przodek Evana.
W sumie to tak nie wiadomo o co kaman, ale dość fajnie się czytało, bo ciekawy opis, nastrój grozy, i w ogóle...

Świetna książka , polecam :D

Świetna książka , polecam :D

takie do poczytania, aczkolwiek szału nie ma....mogła by być trochę bardziej mroczna

takie do poczytania, aczkolwiek szału nie ma....mogła by być trochę bardziej mroczna

Jak dla mnie historia ciekawa i nowa. Lepszy Richard Manchester niż byle maskotki - wampiry. Szybko się ją czyta i strasznie wciąga. Bohaterzy są świetnie opisani, każdy wyjątkowy i ze swoją własną historią.
Autorka po prostu bawi się wplataniem i krzyżowaniem losów mieszkańców Tuoneli, ich uczuciami, rodzinami, historiami. A wampir w muzeum? Jakby na to popatrzeć - banał. Ale ludzie łakną byle jakiej sensacji, a seryjny morderca, uważany za wampira to już z pewnością duża sensacja.

Jak dla mnie historia ciekawa i nowa. Lepszy Richard Manchester niż byle maskotki - wampiry. Szybko się ją czyta i strasznie wciąga. Bohaterzy są świetnie opisani, każdy wyjątkowy i ze swoją własną historią.
Autorka po prostu bawi się wplataniem i krzyżowaniem losów mieszkańców Tuoneli, ich uczuciami, rodzinami, historiami. A wampir w muzeum? Jakby na to popatrzeć - banał....