Sięgając po 'Księżycowy park' kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać. Oczywiście przeczytałam notkę na okładce, przebrnęłam przez przydługawy wstęp, ale dalej nie wiedziałam, co autor chce przez to wszystko powiedzieć. Ma to być rodzaj autobiografii, spowiedzi, rachunku sumienia?

Otóż nic z tych rzeczy. Owszem, można stwierdzić, że to rodzaj quasi rozrachunku, ale tak naprawdę wszystko jest wyssane z palca. Rodzina, problemy z żoną i dziećmi. Wszystko. A jednak Ellis uparcie stara się wmówić wszystkim, że zdarzenia są autentyczne. W tym celu głównego bohatera wyposaża nawet we własne imię i nazwisko. Całość powieści kręci się wokół jego wcześniejszych dokonań literackich oraz nierozwiązanych problemów rodzinnych. Przedstawiony jest pisarz nawiedzany przez wytwory własnej wyobraźni i niewyjaśnione relacje z własnym ojcem.

Mimo wykorzystania dość prostych trików znanych z literatury grozy, książkę czyta się świetnie. Autor umiejętnie lawiruje między elementami ponadnaturalnymi i przyziemną rzeczywistością nudnych amerykańskich przedmieść zamieszkałych przez młodych nowobogackich. Wielokrotnie czytelnik zada sobie pytanie: o co tu właściwie chodzi? Parokrotnie roześmieje się nad irracjonalnym zachowaniem Ellisa, ale momentami też zastanowi się, co by było gdyby? Racjonale podejście nie raz i nie dwa zostanie wystawione na próbę.

Cała ta gra między groteską, tanim horrorem i dramatem jest zgrabnie napisana, opowiedziana z kunsztem i wciągająca.

Autor, który zasłynął powieścią o bezwzględnym seryjnym mordercy, psychopacie, teraz wygląda jakby przestraszył się własnej wyobraźni.

Jedno drobne ale. To, co męczyło mnie w American Psycho, drobiazgowość w opisach rzeczy i ich projektantów, jakkolwiek uzasadniona postacią Patricka Batemana, tutaj po prostu kłuje w oczy. Widać, że jednak Ellis ma coś wspólnego z kreowanymi przez siebie postaciami.

Sięgając po 'Księżycowy park' kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać. Oczywiście przeczytałam notkę na okładce, przebrnęłam przez przydługawy wstęp, ale dalej nie wiedziałam, co autor chce przez to wszystko powiedzieć. Ma to być rodzaj autobiografii, spowiedzi, rachunku sumienia?

Otóż nic z tych rzeczy. Owszem, można stwierdzić, że to rodzaj quasi rozrachunku, ale...