To kolejna historia, która raz przeczytana, pozostaje gdzieś w świadomości na bardzo długo. W "Metafizyce" nie chodzi bowiem o banalną historię miłosną, w którą wpisano tragizm powoli przeżerającej ją śmierci.
Bea i Luis są uosobieniem świata sztuki i świata nauki - dwóch obszarów ludzkiej działalności, które mimo tego jak odległe się względem siebie wydają, połączone są związkiem permanentnym. Majewski dowodzi tego, snując rozważania inspirowane tryptykiem "Ogród Rozkoszy Ziemskich" Boscha. Zatem obrazem o tyle wdzięcznym, że rzeczywiście wiele w nim czysto malarskiej maestrii, ale i alchemicznych tajemnic. Tekst książki swobodnie odnosi się do rozważań snutych na ten temat przede wszystkim przez Fraengera, później zaś między innymi przez Boczkowską.

W "Metafizyce" słynny obraz Boscha jest jednak tylko punktem wyjścia dla stawiania pytań dużo bardziej uniwersalnych. W onirycznej przestrzeni Wenecji, w intymnej atmosferze dialogu głównych bohaterów, zamknięty zostaje osobliwy przedświat, zawieszony pomiędzy byciem a trwaniem, doświadczaniem a wspominaniem, życiem a śmiercią. Dzięki temu, jakkolwiek banalne mogłoby się wydawać pisanie o sprawach, którym tyle już w historii literatury poświęcono, w przypadku Majewskiego do rąk czytelnika trafia raczej swobodny szkic, tekst o niewielkiej objętości, ale dość wyrazisty, by naprawdę długo rezonował.

To kolejna historia, która raz przeczytana, pozostaje gdzieś w świadomości na bardzo długo. W "Metafizyce" nie chodzi bowiem o banalną historię miłosną, w którą wpisano tragizm powoli przeżerającej ją śmierci.
Bea i Luis są uosobieniem świata sztuki i świata nauki - dwóch obszarów ludzkiej działalności, które mimo tego jak odległe się względem siebie wydają, połączone są...